Om 18.00 uur is er geen foodbox en horen we dat organisator Younes is ingestort en in het ziekenhuis ligt. Om 20.00 uur is er nog steeds geen foodbox en horen we dat Younes dood is…
Om 21.30 komt de grote truck van deelnemer en WBQA-bestuurslid Robert Meyer het terrein op, gaat de klep open en staan er 4 mannen achter een biertafel op die klep stukken vlees in rode kratten te gooien. Het uitdelen van de foodboxes is begonnen!
We krijgen minder dan beloofd, een aantal onderdelen ontbreken, maar dat geldt voor alle teams dus we gaan gewoon beginnen. Het is ondertussen aardedonker en er is geen stroom, dus met hulp van de lantaarns van 3 Iphones wordt het vlees geinspecteerd en gaan om 23.00 de briskets op de Big Green Egg. Jeroen gaat er naast zitten op zijn kampeerstoel, wij gaan naar de Spaanse Marokkaan.
Om 1 uur kom ik nog even naar Jeroen kijken en een biefstukje brengen, om 6 uur staan we met zijn allen gewassen en geschoren weer op het plein. We gaan er keihard tegenaan en ik denk dat we tussen 8 en 3 de beste prestatie ooit neerzetten. Zachte lamsribben, perfecte kippendijen (het Oostenrijkse jurylid likt zijn bord af),
lamsschouder tot een heerlijke rollade gemaakt, een perfect gegaarde brisket en het topdessert van onze 2 patissiers, we zijn tevreden. Het eten wordt onder onze handen weggeraust, zo ook ons water, de torkrollen en bijna ook een deel van de apparatuur, maar het mag de pret allemaal niet drukken, de Marokkaanse bevolking is wildenthousiast en ook na het barbeceuen, we moeten wachten tot 19.00 uur voor de uitslag, blijft het tsjokkie-vol op het plein.
De uitslag wordt een paar keer uitgesteld, er wordt veel gepraat door lokale helden, maar uiteindelijk, een ruim uur na schema, staat held Patrick op het podium en komen de uitslagen. In de 1ste, 2de en 3de plaats, de enige plekken die bekend worden gemaakt, zie je eigenlijk steeds 5 dezelfde teams, met een enkele outcast (de lokale Marokkaanse motorclub…). Uiteindelijk worden de Denen wereldkampioen en staan de mannen, die zonder spullen zijn gekomen en alles hebben geleend, waaronder “oventijd” bij ons om hun cake te bakken, wild op het podium te dansen. Zou ik ook doen, eerlijk is eerlijk! We zijn nergens bij de eerste 3, drinken de laatste fles wijn op bij het busje, verhinderen de diefstal van één van de leen-barbecue’s en gaan voor de laatste keer naar onze Marokkaans-Spaanse vrienden in de Marina. Hun vlees is top alleen kunnen ze niet grillen, dus dat neemt onze Jeroen voor zijn rekening.
Mooie laatste avond, met veel Marokkaanse wijn, de Volubilia in meerdere kleuren, gevolgd door een korte nacht (3 uurtjes). 4.30 op, 5 uur in het busje, 6.15 op de airport en 8 uur de lucht in. Bizar maar leuk weekend!
Naschrift; uiteindelijk worden we overall 9de op de wereldranglijst, dus helemaal nog niet zo’n gekke score. We eindigen 3 plaatsen voor BBQ Longhorn Smokehouse uit Oostenrijk, één van de teams die bij de Spaans-Marokkaanse grens omdraaien wegens problemen met de douane, en dus helemaal nooit meedoen. Zo kan het dus ook!!
In de laatste nacht staat Patrick nog één keer op en verteld ons dat hij al 2 dagen weet dat Younes niet ziek is, niet dood is, maar vrijdagnacht naar Spanje is gevlucht, met alle informatie in zijn hoofd en het prijzengeld in zijn zak…
