Crème van topinambour met truffel, gelakte kreeft met curry, coquille St Jacques met beurre blanc van Noilly Prat, boerderijkip onderhuids ingesmeerd met boter, knoflook, citroen en peterselie, Vacherin Mont d’Or met zacht gegaarde vijgen en stoofpeertjes met bladgoud en hangop van Griekse yoghurt!

Nu eens niet aan tafel in een prachtig (klassiek) restaurant maar uit eigen koker, samen met Alain, voor een select gezelschap in een prachtig 12de eeuws kasteel in midden Nederland. Een belangrijke verjaardag “en petit comité”, met kinderen die met grootmoeder op pad gaan terwijl de ouders van ons een kooklesje krijgen en bovenstaande gerechten voorbereiden. De sfeer is waanzinnig, iedereen heeft er zin an, lekker weer, mooie lunch van Gaston uit de Kauwgomballenfabriek en off we go. Lekker kokerellen, beetje dollen en lachen, glaasje wijn voor de kokers, en zweten voor de chefs want ondertussen is het toch een boel werk. Als de gasten aan het aperitief gaan maken wij het “even” af, meneer Eyk arriveert en het is tijd voor een glaasje sjampie en de eerste gang. De oven valt voor de 17de keer uit, mijn Franse vriend wordt steeds stiller (ja…., as ik wor stiel ik raak in de zaik….) en we gaan met 2 vingers in de neus door de avond, kwestie van mise en place. Er wordt gezongen en gedanst, er is aandacht voor de geweldige atmosfeer van het kasteel (tafel volledig gedekt met 18de eeuws zilver, en dat van één zilversmid), de lekkere wijnen van Gilles (who else), dit is nu een ouderwets feest. Na het dessert zetten we het ontbijt klaar en nokken we af. Vriendin Elke, front of house zeg maar, blijft slapen om de eerste croissants in de oven te stoppen, en Alain gaat lekker naar Venetië. De volgende morgen ben ik er natuurlijk ook weer lekker vroeg, bisque d’homard op smaak brengen, roereitjes met zalm voorbereiden, enfin, gewoon door waar we gisteren zijn gestopt. Uiteindelijk haak ik rond 4-en weer aan bij het eigen gezin, redelijk gesloopt maar zeer voldaan. Topweekend, was werken maar altijd zo leuk. En dat gesloopt valt ook wel mee, want ik zat om half 7 alweer tegen vriend Ferry aan te lullen die net naar Santiago de Compostella is gelopen. Never a dull moment!