Ik ben bezig aan een stukje voor het nieuwe boek van vriend Peter (Lute) over mijn 10 top-restaurants in de wereld. Onderstaand deel over de Bel Air in Courchevel kwam daar in voor, en heb ik na een bezoekje gisteren er toch maar uitgegooid (ten faveure van Le Garage). Niet dat niet leuk was of zo, of niet lekker, ik kwam er gewoon achter dat hoe langer je ergens niet bent geweest hoe mooier je het gaat maken. De lunch gisteren met vriend Arjen, we zijn even 3 dagen in de sneeuw (ja, ja ,ja, wat een leven, ik hoor het je zeggen!) was prima, alleen niet top-10 werk!
Le Bel Air in Courchevel 1650; beetje een wonderlijke, want hoewel lekker helemaal niet culi. Eten en drinken heeft ook te maken met sfeer en hoe je je voelt en in Courchevel voel ik me eigenlijk altijd top, althans aan de rustige kant van 1650. Na glijden over de piste’s met vrouw, kids en vrienden is le Bel Air het ideale uitruststation. Een blind paard kan er geen kwaad doen en bij zon zitten alle terrassen rammend vol. Toch is er altijd plek en is de, vaak wat gehaaste want druk, ontvangst door Christophe altijd warm. Een tafeltje is zo gevonden en het feest kan beginnen. Salade Bel Air, met walnoten en vinaigrette,

gevolgd door een steak tartare en een reeds bij het aperitief bestelde illes flottante. Altijd top, de vinaigrette is onovertroffen, de tartaar wordt à la minute in de keuken in een klein gehaktmolentje gemaald en maak je verder zelf, en het drijvende eiland is zoet zoals het moet, het ultieme vakantiegevoel. Bij de koffie komt er nog een grote fles verfafbijt (marc de Savoie) op tafel, wat wil je meer?   Gisteren was eigenlijk alles prima, ondanks het kleine tafeltje, mijn rug naar de mensen, alles tegelijk op tafel, en geen Marc de Savoie bij de koffie. Uiteindelijk ga ik toch liever naar Le Garage!!