Brak dekt de lading niet, ik heb bijna geen oog dicht gedaan, iets te vroeg van de slaappillen afgegaan. Enfin, douchen, scheren, koffie en jus met Mrs Lang, mijn liason hier, en off we go. Chris belt nog even, 13.30 wordt ik verwacht bij de Nederlanse Consul Generaal (slik). We gaan eerst naar de WOCA, de dames van de Womens Charity Organisation of Ho Chi Minh City, waar ik ieder half jaar een half uurtje praat over onze kinderen. Deze keer iets heel anders, uit één van de spelonken komt de voorzitster, die ik voor het laatst gezien heb op de opening van ons huis in 1998. Zonder al te veel woorden vuil te maken, ik versta haar immers toch niet, speldt zij mij een lintje op namens het Ministry of Education and Family Affairs. Met bijbehorend certificaat (onleesbaar want in Vietnamees). Ik begin langzaam te shaken en gloei van trots. Mozeskriebel!

Snel door, voordat ik echt naast mijn schoenen ga lopen. We gaan kijken naar een nieuw huis, weer een vriend die met mij mee wilde doen, waar ik tegen zei:” ik regel het en dan doe je het gewoon zelf”. Een stukje buiten de stad, prachtig groen, langs een soort paadje, idyllisch. Een oud schoolgebouwtje waar nog wel een verdieping op gezet moet worden. Ontzettend leuk. We gaan vrij snel weer door, want de lunch wacht in het KIDS huis. Nog even in de ABS voor een taart en om 11.30 zijn we bij de meiden. Ontzettend gezellig, as allways, Engelse les gaat ook steeds beter, alleen blijven ze erg verlegen. Heerlijke lunch, de loempia’tjes (okay, ik heb er 1 genomen, zonder saus), de ragu, deze keer van varkensschenkel, en een heerlijke salade. We laten de taart voor wat ie is, ik sleep er nog even een ADSL aansluiting uit, wel email maar geen internet (vinden ze eng bij de WOCA), en we gaan weer. Veel te kort, ik beloof ze de volgende keer weer eens mee te nemen naar het Saigon Waterpark, neem ik meteen die kids van Jos & Yvonne mee.

Op naar de consul!