Racen van de kids naar het hotel, stond vanochtend ook al in m’n shorts en polo m’n onderscheiding in ontvangst te nemen. Grijze broek, normale schoenen, overhemd en racen naar de Saigon Tower. Chris en Theo staan al te wachten en we gaan direct door, Nederland in! Antonius van Zeeland, na een kwartier mag ik Ton zeggen, nadat ik hem toestemming heb gegeven mij maar gewoon Julius te noemen, heeft zich voorbereid op het gesprek. Hij sluit net de Wijnkrant af op zijn computer, en biedt me meteen een glas wijn aan (koffie excellentie, geen suiker en geen melk). Mooi. Ik vertel hem mijn life-story in een notendop en kom vrij snel (4 minuten heeft Theo getimed) aan de bottom-line, kookschool met intern restaurant, op een A locatie in de stad, gesteund door een aantal grote partijen. Wild enthousiast wordt deze amateurkok (kookles in het Sofitel hotel) en in no time rollen de plannen over tafel. Feestjes, presentaties, sponsors, samen koken, publiciteit, zijn huis, zijn tuin. Het was overweldigend. Hij herkende zelfs mijn onderscheiding, een hele belangrijke volgens hem. Nee, zonder dollen, een ongelooflijk inspirerend gesprek, met duizend aanknopingspunten, en de afspraak om niet alleen a.s.a.p. gezamenlijk het brood te breken, maar ook vooral door te gaan met dit plan, wat echt vormen begint aan te nemen. Wauw!!!!