Wel cool, iedereen strak in smoking, dames in het lang, de Nederlandse équipe ziet eruit om door een ringetje te halen. Vooral de mevrouw van Paddle’s (Waddinxveen, gespecialiseerd in kleine gerechtjes) ziet er fantastisch uit. We zijn keurig op tijd, het feest kan beginnen.
De 3-sterren chef die vanavond acte de présence zou geven is Marc Veyrat (*** in Annecy en *** in Mégève), maar het verhaal gaat dat die een ongeluk heeft gehad en al maanden met een lastige schouderblessure zit. In plaats van Veyrat komt Christian Le Squer, van Ledoyen (***) in Parijs. Ik ga proberen een zo helder mogelijk beeld te schetsen van de avond, maar een kleine anekdote aan het begin zette de sfeer neer voor de rest van de avond. Ik praat even met Jonnie (Boer) en vraag hem of hij opziet tegen volgend jaar (dan is hij de 3-sterren chef wiens menu wordt gekookt), en hij vertelt me dat hij net van de chef catering heeft gehoord dat er een volledig tussengerecht (tarbot, specialiteit van Le Squer) is vergeten in Avignon.
Een drama, wat later door de organisator, samen met de chef, en plein publique (1300 man) wordt uitgelegd. Hierna kan de avond eigenlijk niet meer stuk, of juist wel, en het zou te ver gaan hier nu te kritisch mee om te gaan. De gedachte is, ook van meerdere chefs aan tafel, dat deze catastrofe zo’n enorme impact op het hele team heeft gehad dat niet alleen wij maar vooral ook zij van slag zijn. We genieten achtereenvolgens van coquilles St. Jacques, langoustines uit Bretagne, duif met dadels en citroen, en een toetje op basis van grapefruit. De wijnen die geschonken worden zijn natuurlijk allen superieur, crémant de Limoux 2002, T&C terroir Méditerranéen 2002, VDP Occursus 2000, Crémant cuvée Sieur d’Arques 1998 en AOC blanquette de Limoux.
De vergeten tarbot heeft, zo schreef ik al eerder, de toon een beetje gezet, en er wordt meer dan kritisch geproefd. Vooral het feit dat meneer Le Squer zelf in smoking aan tafel zit in plaats van bij de passe te staan, verbaast eenieder. Toch is dit het ritueel, de chef “ontwerpt” een menu, de cateraar voert uit. Alain (Caron) en Wil (Jansen) hadden het hele menu doorgeproefd bij Ledoyen in Parijs en dat was hele andere koek.
Tijdens het toetje is er de traditionele afsluiting van het lokale carnaval, wat iets langer doorloopt dan het onze, en staat ineens iedereen wild met een soort zilveren stokken te zwaaien. Aangezien onze ober iedere keer met slechts één fles wijn naar de tafel kwam, bij de dames begon en de dikste man voor het laatst bewaarde (uit een fles gaan 7 glazen, we zaten met z’n 10-en aan tafel), ben ik broodnuchter en wil niet echt in de stemming komen. Als ik mijn oude vriend Laurent omzichting richting de garderobe zie lopen besluit ik hem te volgen en een vroege bus naar huis te nemen. Ik ben goed moe, na een fantastische dag. 1 uur licht uit!
