M’n moeder heeft sinds jaar en dag een abonnement op de Feinschmecker (Duits culinair blad) en geeft mij de oude nummers, waar ik een artikeltje in vond over Mario Lohninger. Oostenrijker van geboorte, heeft Mario na een carrière in de USA (Spago, Danube), Duitsland (Tantris) en Parijs (Guy Savoy) besloten zich in Frankfurt te settelen. Met z’n moeder! Op een industrieterrein iets buiten de stad, zonder navigatie onmogelijk te vinden, heeft hij de Cocoon Club geopend, met behalve een club 2 restaurants, Silk en Micro. Micro is een “gewoon” klassiek restaurant, waarover later meer, maar bij Silk heeft Mario zich behoorlijk laten inspireren door de Supper Club. Na binnenkomst gaan je schoenen in een la en klim je op een enorm wit leren bed, waar je je in de kussens nestelt. Frau Lohninger legt het concept een beetje uit, 19.30 binnen, 20.00 begint het diner en eten wat de pot schaft, en we bestellen een flesje wijn. Ik kies, wederom voor Naiades, deze keer de verdejo barrica (E, 2004), Arthur rijd terug, en proef de popcorn met walnoot en pistache, super!

Het “ballet” van amuses bestaat uit een cornetto’tje met zalm, rucolapuree en yuzusorbet, sferificatie van olijf met olijfolieboter en Joschito (Iberico), bluefin met shii-take, shizo en mosterdsaus, en een paar dobbelsteentjes foie gras met mandarijn, kastanje en eendensaus (soort custard). Er volgen nog 2 amuses, canneloni van pompoenpit met avocado en rillettes van een Frans kippetje, en een cocktail van wodka met rozenblaadjes die in stikstof tot een mooi ijsje worden gemaakt, waarna we serieus aan de slag aan. Het eerste gerecht, ik maak Arthur even wakker, is Mario’s signature dish, een scharrelei wat een uur heeft gegaard op 62° C met handgedoken coquille, jonge knoflook, kokosmelk en confetti van groente. We gaan door met een stukje zeebaars met quinoa en een paprikasaus, waarna wat Maine lobster met truffelgnochi en truffelschuim. Het eten is niet alleen ontzettend lekker, ook best wel hip (hoewel een klassieke ondertoon), maar vooral gemaakt op het liggend eten. Alles is geportioneerd in een soort hapklare brokken zonder dat het er als hondenvoer uitziet, en makkelijk met een vork of een lepel te eten. Ondertussen is de wijn op, dat krijg je met een chauffeur, en stappen we over naar mijn favoriete wijnmaker Silvio Jermann en zijn paradepaard Now it’s just dreams (I, 2004). Hoofdgerecht is een stukje bison met sweet potatoes, ponzu en crosnes, waarna er nog een paar toetjes komen. De staat van relaxation neemt vormen aan, ook bij onze overbuurvrouw die ongeveer in haar buurman kruipt, en na een taco’tje van yoghurt met bloedsinaasappel (licht zout!), een bevroren chocoladetaartje met exotisch fruit en Tahiti vanille, en de Cocoon lolli van framboos en een suikerspinnetje, lichten we het anker. Nog even lullen met Mario aan de bar, waanzinnige koksbuis trouwens, en off we go. Coole tent, te gek lekker eten, leuke lui, zaterdag naar Micro!