Het “morgen meer” heeft te maken met 2 dingen; ik kan per bericht maar 4 foto’s plaatsen en ik wil zo lang mogelijk nagenieten van ik denk zo maar de beste maaltijd van de laatste 10 jaar. Door dus met inktvis en inkt in verschillende texturen, ofwel de andere maan van Valencia! Eiwitsoufflé met inktvisinkt, geconfijte citroen en kaviaar van rijst en inkt (foto helemaal onderaan). El Bulli eat your heart out, eindelijk weer eens echt eten, ondanks moderne kooktechnieken heb je niet het idee dat je een soort proefkonijn in een laboratorium bent.
Door maar weer, de tijd dringt, met rouget à la plancha met saffraan, mousse van wilde sinaasappel (zijn er tamme ?), geïnspireerd op het schilderij Azafran van Mark Rothko. Het gerecht wordt gepresenteerd op een glazen bord waar precies een foto van dat schilderij onder past. Mooi! Masia de Serah uit de Emporda (E, 2002, maar kan mijn aantekening niet meer helemaal goed lezen, gek!), waarna het volgende duivelse gerecht, Senia rijst met gerookte paling, rode vruchten en rozemarijn. We gaan richting het culinaire orgasme…., maar hebben geen tijd want daar komt een eitje, gegaard op 62°C in de Ronner, met bouillon van cèpes en koffiearoma. Klein glaasje Priorat Martinet Brut (E, 2004), en we gaan de in het begin verloren tijd inhalen (bestellen, Quique aan tafel, olie’tjes uitzoeken), wat betekent dat we nu iedere 4 minuten een gerechtje krijgen…..Lamsvlees met cereal, quinoa, en tapiocaparels van zwezerik, verschillende texturen van kokosnoot (mousse, gelei, parels, ijs, vers), hazelnoten met ijs van geitenmelk met tusendoor nog een mini-glaasje Lustau oloroso abocado Anãda (sherry, dus E, 1989), moscatel van Jorge ordoner en Malaga van Alois Kracher. Laatste gerechtje bestaat uit gianduja met 5 citrusvruchten en sabayon van citroen.
Het zit erop, gesloopt maar een ervaring rijker verlaten we in sneltreinvaart het pand en racen we naar de snelweg. Als we het kaartje van de tolweg trekken kom ik er achter dat mijn laptop nog op Quique’s buro staat. Omdat we een avondje Alicante, onherroepelijk als je de vlucht mist, niet zien zitten, sturen ze hem op. Dat is de reden dat we alweer een ruime week verder in het jaar zitten, ik al weer vele nieuwe culinaire en andere avonturen heb meegemaakt, maar je dit nu pas leest. Overigens zijn we, Marco, Thomas en ik het erover eens dat we toch wel de meest memorabele, maar ook beste eetervaring van de laatste 10 jaar hebben beleefd. De incheckbalie in Alicante is al dicht, dus terwijl ik de huurauto wegbreng en met mijn enorme lichaam over het parkeerterrein ren, trekt Marco een Spanjaard uit een kast en lukt het hem 3 instapkaarten te bemachtigen. De reis verloopt gladjes, en na een bijna-doodervaring boven Rotterdam, beetje wind, staan we weer met beide voeten in de Hollandse klei. Ook mooi, zullen we maar zeggen.
