Na Canada ben ik nog even een weekendje met Max naar de bergen, hij klimmen, ik onderaan zekeren (met een touw door een soort klem aan de rem trekken als meneer valt). Dit is een soort traditie, en ondanks dat we nog half in de jetlag zaten zijn we toch gegaan. Vlakbij Courchevel, dus ik vond dat als ik de hele dag aan dat touw stond we toch minimaal 1 keer goed konden eten (verder is het hier ook in de zomer fondue wat de klok slaat). Le Chabichou (**) dus, in Courchevel 1850, wat verder totaal is uitgestorven. We schuiven rond 8-en aan in deze spierwitte suikertaart, waar ze voor het gemak de kerstversiering maar hebben laten hangen voor het volgende seizoen, het kost al genoeg allemaal, zullen we maar zeggen.

Direct een klein schaaltje op tafel met Beaufort- en kastanjekoekjes waarna een amuse van gegeleerd tomatenwater met een crème van citroen en een stukje sardine. Max, zijn lievelingsgerechten zijn nog steeds de Big Mac en de nuggets, kijkt het met grote ogen aan, maar afspraak is afspraak, hij zou van alles in ieder geval een hapje proeven. Deze valt alvast verkeerd…. Eerste gerecht van het bescheiden menu (ik hou het kalm) is een kleine canneloni met ossenhaas en foie gras met een gelei van licht gepeperde wijn. Ik vind het lekker, Max mwah, maar eet het op en spoelt de smaak weg met zijn laatste cola. Volgende gerecht is een salade met kreeft en een vinaigrette van truffel waar hij meer moeite mee heeft (ik niet), waarna we overgaan op een geroosterde langoustine met kaviaar uit de Acquitaine, Indonesische peper en een jus met o.a. witte chocolade….. De kaviaar is voor pappa, maar de langoustine gaat er in, two more to go. Overigens gaat de Chateau Grillet 2001 (F) er helemaal te gek bij, en mag Max voor deze keer meenippen (best lekker, pap). Voor het pièce wordt een sauslepel ingedekt, die Max even op het verkeerde been zet, ” oh nee….., ik ga geen vis eten”, maar ook de Bresse duif gaat er bijna helemaal in, hoewel ik moet toegeven dat ik hem lichtelijk heb voorgelogen door te zeggen dat het biefstuk was (“ook weinig smaak, deze biefstuk”). De macaron moelleux (dus nog zacht van binnen) met aardbeien valt een beetje in het water doordat Max zich laat leiden door de knallend rode kleur in plaats van door de smaak, maar al met al was het allemaal prima voor hem te doen. Na het vuurwerk, volgens madame Rochedy is er deze week het WK vuurwerk in Courchevel, een spektakel met maar liefst 47 toeschouwers (onzin, want dat was vorige week in Vancouver, tussen o.a. China en Canada, wat Canada won, met 350.000+ toeschouwers), nokken we af en pakken we thuis nog een CSI’tje, morgen weer vroeg klimmen.