Nou daar gaan we dan, Bocuse revisited. Ik was hier eerder, klik hier voor 2015, en hier voor 2017, maar voor de Dutch Foodie is het de eerste keer. De aanrijroute over de brug blijft  imposant als je na de laatste bocht recht tegen die grote kersentaart rijdt, de eeuwelingengalerij is opgekalefaterd en heeft een nieuwe fresco met de gehele huidige crew, we pakken het verplichte fotomoment met de DF naast het beeld van de chef op het bankje èn voor de deur en we worden allervriendelijkst naar onze tafel gebracht. Chef van de dag is MOF Gilles Reinhardt, dus alles komt goed, ondanks het verlies van de derde ster na het overlijden van de Grand Chef (met elke andere chef van de dag zou het ook goed komen want het is hier een geoliede machine).

De kaart is iets veranderd sinds de laatste keer (😳), de soupe aux truffes is eraf, evenals de quenelle de brochet sauce Nantua, maar er is een hoop voor in de plaats gekomen en we nemen het grote menu nu we er toch zijn (de soupe aux truffes VGE is er overigens vanaf volgende week weer op als ze bij Bocuse vinden dat het truffelseizoen echt begonnen is). Het menu begint met een paar amuses waaronder een krokant wafeltje, een mousse van tarama en een “eitje” van blauwe kaas (yek), waarna een soepje van aardpeer.

Eerste gerecht is een “pressé” (terrine) van jonge prei met mousseline van aardappel met beurre noisette en wat kaviaar. Lekker maar niet spectaculair, wat ook geldt voor de Pulligny-Montrachet van Bachelet-Montot (F, 2017). De DF hoopte op kikkerbillen en zijn droom komt uit; jambonneau’s, kleine hammetjes (4), van de kikker, gecombineerd met een mousse van karper uit de étangs de la Dombes (ten noord-oosten van Lyon) en een gifgroene waanzinnige dragonsaus. Briljant lekker!

Filet de sole des côtes Normande Fernand Point is een signatuurgerecht van wijlen chef Point van Les Pyramides in Vienne en bestaat uit 2 op elkaar gestapelde tongfilets in een saus dat daarna even onder de salamander heeft gestaan. Top! Top geldt ook voor onze tweede wijn deze lunch, de witte Chateauneuf-du-Pape van Château de Beaucastel (F, 2015), holy meck wat is dat lekker (4,4 Vivino punten/1955 ratings, 95/100 Wine Spectator).

Pièce de resistance is de volaille de Bresse en vessie Mère Fillioux (een andere keer meer over Mère Fillioux), de beroemde Bresse kip met truffel onderhuids en gegaard in een varkensblaas. Een spectaculair gerecht wat voor je neus uit de opgeblazen varkensblaas wordt geknipt, aan tafel in 11 seconden in stukken wordt ontleed, waarna de poten terug gaan naar de keuken. Daar krijgen ze nog wat extra garing waarna ze wat later worden geserveerd.

De borsten worden genappeerd (hahaha, ze liggen volledig onder) met de beste morrilessaus uit ons leven. Dit kan niet beter, en dat geldt ook 10 minuten later voor de poten.

Na de foto met de chef komt er een dessert-amuse met 5 soorten ananas, waarna een dessert met citroen, blaadjes selderij en met jeneverbes geconfijte citrus, wederom een plaatje. De DF heeft na een bepaald punt nooit genoeg, het is eigenlijk ons beider probleem maar hij kent echt geen rem, een vorm van mateloosheid, zo ook vandaag, maar gelukkig komt er nog een hele kar met kleine taartjes. Terwijl hij vol in de chocoladebol gaat en later nog zelf een meringuetaartje van de kar rist ga ik overstag voor de Ille flottante (eiwitschuim in vanillesaus).

Deze is gegaard in een vorm, er komt een krokantje roze suiker overheen wat er met de verfbrander eromheen wordt gesmolten, en het geheel drijft in een fluweelzachte vanillesaus. Het kan niet beter toch? Het kan wel beter als ik in het midden een pastille gesmolten karamel ontwaar die er als is het een lavacake uit komt stromen. J.C. waar zijn we beland…?

De chocolaatjes bij de koffie…, we gaan dood en stoppen.

L’Auberge du Pont de Collonges ⭐⭐. Ik denk dat het mijn beste bezoek ooit was, dus beter dan toen ze 3 sterren hadden. Er zweeft een nieuw elan door het restaurant zonder de roots te vergeten. We zeggen volmondig “dit is onze keuken” en daar is geen woord van gelogen.

L’Auberge du Pont de Collonges ⭐⭐