Aan alles komt een einde, en zo ook aan die fantastische 4 dagen in Saigon. Wat een feest! Het is een paar dagen later en ik ben net op de beurs in Parijs geweest. Het leven gaat door, zo ook het werk, wat ik gelukkig nog altijd weet te combineren met lekker eten en drinken. Ik heb een last minute reservering kunnen maken bij L’Astrance*** van Pascal Barbot, een piepklein maar geweldig restaurant onder de rook van de Eiffeltoren. Alleen is maar alleen, dus ik heb vriend Marco bereid gevonden (met een natte vinger te lijmen) mee te gaan. We worden boven aan tafel gezet (2 tafeltjes totaal boven, het hele restaurant behelst vanmiddag 21 couverts) en beginnen met wat petits sablés, een nootje en een druifje, alvorens we ons “pallet” schoonmaken met een puree van meloen, yoghurt, gember en schuim van framboos. Qua wijn starten we met een Montagny cuvée Maxence van Cognard (F, 2005) en het eerste gerecht is dé specialiteit van Barbot, een galette van champignons met foie gras gemarineerd in verjus, mousseline van citroen, hazelnootolie en poeder van gedroogde champignons. Een wonderschoon gerechtje, ondanks dat ik de laatste tijd iets krijg tegen foie gras. Door met een gebakken langoustine met seizoensgroenten, bloemen en pindakaas, eten zoals eten hoort te zijn vinden we beiden. Zo simpel, zo licht, zo mooi op smaak……
Derde gerecht is zeeduivel met een perfecte cuisson, met jonge kool op z’n Thais, mosseltjes en een compôte van mango en papaya, we raken in extase! Het begint een beetje een feestmaal te worden, de Montagny is op en we stappen over op een Domaine de la Grange des Pères (F, 2002) die ik nog nooit gedronken heb. Ik schaam me diep, wat een gemis, maar geniet intens, tezamen met een gepocheerd eitje van de Bresse-kip, met de eerste cèpes van het seizoen en een puree van Parmezaan. De wijn blijft recht overeind staan, iets wat redelijk abnormaal is samen met ei, en het is genieten geblazen. Ben ik te lyrisch?? Hoofdgerecht is kalf met witte boontjes, ricotta en koriander, iets wat we al in 2 gerechten eerder tegenkwamen, koriander. Gek, had ik in El Bulli ook, overdaad van koriander, maar niet echt storend. Als we denken dat het erop zit krijgen we een “jeu devinette” een spelletje waarin we moeten ontdekken wat we eten. We raden het vrijwel direct, het blijkt een combinatie van aardappel met fromage blanc, citroentijm en vanilleijs. Het toetje bestaat uit 4 delen; sorbet van Spaanse peper met citroen en gember; een vacherin (rolletje van hard schuim) met crème van citroen, sorbet van groene appel en gebakken reine claude; een krokant hoesje met mousse van fromage blanc en honingijs; en een crème van citroen met een gelei van verveine. De toetjes vallen tegen, ik kan het niet anders beschrijven. Knap gemaakt, technisch althans, maar weinig verband en te gezocht. Jammer! We nemen geen koffie, dat zou een soort van zonde zijn (ja, ik weet ‘t), maar krijgen wel het daarbij te serveren lekkers; een onthoofd eitje met daarin een zachte crème met jasmijn; een madeleine met Chatagny honing; en een schaaltje bosvruchten. We moeten zelf naar beneden voor de rekening, het nadeel van boven zitten brengt met zich mee dat er aan het einde van de lunch weinig tot geen aandacht voor de entresol meer is, babbelen nog even met Pascal, die we nog kennen van de Lomejordelagastronomia van 2 jaar geleden, en nokken af. Top, in één woord top!
