Zoals ik op donderdagavond altijd naar Erno’s ga, ga ik op vrijdag altijd naar Isoletta in de Feldbergstrasse (let op, er zijn er meerdere). Een wild Italiaans feest, waar we normaal gesproken altijd met minimaal 8 man aan tafel zitten. Deze keer is de tafel wat kleiner, wat vooral de bediening tegenvalt, Arthur en ik zijn en blijven met z’n 2-en! We eten hier al jaren hetzelfde, de kaart verandert gelukkig nooit, rucola met Parmezaan en balsamico, tortellini met ham en ingekookte slagroom, en saltimbocca a la Romana, dus dat is eigenlijk ook makkelijk.

Glaasje wit wordt de Vintage Tunina van Jermann (I, 2004) de man die ook de briljante Where the dreams have no end maakte, de wijngaard omploegte en daar nu Now it’s just dreams maakt. Allemaal lekker! Qua rood overweeg ik heel kort de Tignanello te nemen, maar na telefonisch consult met Wales (Ricardo) besluit ik er vanaf te zien (“lekker, maar te duur”). Dan vindt hij de Sassiscaia, die overigens op Google (effe kijken hoe je het precies schrijft..) in één adem met Petrus, Yquem en Lafite Rotschild wordt genoemd, een beter idee, maar als ik Arthur vertel wat dat kost vraagt hij terecht of ik misschien een klein gaatje in m’n hoofd heb. Het wordt uiteindelijk de Campora van Falchini (I, 1997), ook geen weggooier, voordat we, traditiegetrouw, aan de limoncello gaan. Ik moet van m’n zuster een beetje op Arthur letten, dus na twee mini-glaasjes haken we af en spoedden we ons naar het hotel, waar we met de Kersten-clan nog een drankje in de bar doen. Het was een drukke, maar mooie dag, morgen weer door.