Ondertussen schijnt de zon vol op mijn tafel en zie ik uit het raam 2 hotelgasten in het stomende bubbelbad springen (in badkleding, geen zorgen). Een jaloersmakend gezicht. Hoewel…, ik krijg een coquille St. Jacques met spinazie, zuring, en een schuimige bouillon van licht gezouten spek, waarna in knoflookolie gebraden kikkerbillen met een risotto VAN pijnboompitten, venkelloof en gefrituurde knoflookschijfjes. De risotto is dus niet met maar van de pitjes, afgemaakt met wat Parmezaanse kaas, die het geheel net iets te heftig maakt. 

Heftig (te) is ook het volgende gerecht, gecarameliseerde zwezerik met een charlotte van aardappel (in lardo di Collonato), toastje met mosterdroom, onder een stolpje met eikenrook. De saus is gemaakt van (te) sterk ingekookte jus de veau en je hebt eigenlijk al aan een flinke druppel per hap genoeg. Pièce is rug van konijn met een canneloni van en met rode kool en een reductie van jeneverbes (allemaal een beetje hoog op zuur, tjemig ik zit wel te zeiken…). Ik laat de kaasjes uit de region voor wat ze zijn, op een piep-stukje bijzondere Tomme de Savoie die ik niet ken na, terwijl de sommelier me een bodempje Rousette Marestelle, cuvee Authentique (F, 2005) inschenkt, een semi-zoete wijn uit de Savoie Dessert-amuse is een ijsje van gezouten karamel met geraspte Tomme de Bauges (tot een paar jaar geleden een type Gruyère, totdat Gruyère het gebruik van de naam verbood) en kruim van getoaste amandelen waarna le forêt animée; crumble van koriander, poeder van chocoladeijs, hart van brioche en bevroren quenelles van kastanje. Lekker, hoewel het er als een ontploffing uit ziet. Tot slot, en puur omdat ik de fles bij een ander zie (ik heb in de loop der jaren een oplettend oog gekregen voor van alles wat er in de zaal gebeurt wat niet tot de normale werkzaamheden behoort), een kleine génépi proeverij. Eigengemaakte (niet gestookte, ze maken het met marc de Savoie) van génépi takjes uit Val Thorens, tegenover een commerciële van Charles Meunier uit Saint Quentin. De eerste een fluweelzacht, licht gezoet veld van jonge bloemetjes, die volgens de sommelier pas over 2 jaar op zijn top is, tegenover de tweede, die direct tot een soort verfafbijt wordt gedegradeert. Een mooie afsluiting, enneh Coen….., morgen ski ik het er weer allemaal af, hahaha……..