Laatste avond, vlieg straks naar huis, 10 voor half 12. Ik ben eigenlijk wel een beetje klaar, maar ik had Ricardo beloofd naar WD 50 te gaan. Okay dan! Met een laatste krachtinspanning sleep ik al m’n koffers en tassen naar binnen, die direct op de invalideplee worden geparkeerd. Ben blij dat m’n moeder in Dubai zit! Ik moet eigenlijk niet aan eten denken, laat staan aan drank….. klinkt het tot zover een beetje vermoeid? Mooi!
Ik wordt wakker geschud door Maria, uit Argentinie, en begin aan een klein glaasje Cava rosado Avingo (E, NV), terwijl zij het eerste gerechtje van het “tasting menu” (ik lijk wel gek!), een stukje gerookte paling met pistachecrème en kimchee (een soort chinese kool met chili, gedroogd en verwerkt tot puree) voor me neerzet. Ik had nog niet verteld dat WD staat voor Willy Dufresne, de chef-eigenaar, die eenieder constant op het verkeerde been probeert te zetten. Een soort gek dus. Alles is raar, anders, wild, maar vooral ongelooflijk van smaak. We gaan verder… met een kleine ijshockeypuck van foie gras gevuld met bietensap, met poeder van groene erwten en amandel. Als je de puck doorsnijdt stroomt het bietensap alle kanten op. Cool!
Het volgende gerechtje is een spiegelei van kokosmelk met kardamom, heel licht gegeleerd, met in het midden een eidooier van wortelsap met ahornsiroop. Het ziet er supersimpel uit, totdat je de dooier aanraakt die direct leeg stroomt. Bij navraag blijkt dat ze het wortelsap als een ijsblokje invriezen en bevroren een paar keer door een gelatine oplossing halen. Als het blokje vervolgens ontdooit neemt het de vorm van een eidooier aan. Heel fragiel en heel knap. Hierbij een glaaske late harvest Sauvignon Blanc, Dos Hermanos Robledo (USA, 2003). De canneloni van shrimp (geen gram pasta) is weer zo’n wonder. Volledig gemaakt van garnalen, dus ook het velletje wat normaal van deeg zou zijn, ligt dit rolletje in een emulsie van chorizo (ik noem het mayo) met wat Thaise basilicum. We gaan door in deze rollercoaster van vernuft met wat gepickellde rundertong, met blokjes gefrituurde mayo, tomatenmolasse (bietensuikersiroop met tomaat) en kleine blaadjes sla. Op mijn licht verwonderde blik wordt me uitgelegd dat ik een hamburger ga eten, decomposed!! Zowel bij de hamburger als bij de canneloni drink ik een glas “G” domaine Gerovassilon (Griekenland, 2004).
En dan de volgende grap; een kopje bouillon van dashi met kokosnoot, met daarbij een pipet-achtig flesje gevuld met citroenyoghurt (en wat andere geheime ingrediënten). Het is de bedoeling dat je met het flesje je eigen noedels spuit in de warme bouillon, wat ook heel goed lukt. Het moet niet gekker worden, haha… Hierbij een Chinon, “les petites roches” van Charles Joguet (F, 2003), die doorgeschonken wordt bij de welhaast rauwe langoustinestaart, met een friet van selderijknol, een soort mosterdmayo en dehydrated banaan. WD heeft denk ik net als nieuwste speeltje een dehydrator gekregen, want hij doet er veel mee, wel grappig, en nog lekker ook. Toen Ferran voor het eerst schuim maakte zat het aan het einde van het menu ook tot achter je oren, ach…je zal maar ergens enthousiast over zijn, nietwaar? Het pièce is een stukje heel licht gerookte eendenborst, daarna gebraden, en geserveerd met parsnip ricotta spaghetti (spaghetti gesneden van de parsnips), gesuikerde karwijzaadjes en een saus van zwarte azijn (uit China), met een glaasje Malbec gran reserva Fabre Montmayou (ARG, 2003). We laten even de boel tot rust komen met een sorbet van bleekselderij, met pindakaaspoeder en met kaneel gepocheerde rozijnen. Tot rust komen ??? Holy F…, dit is een van de mooiste gerechten van de avond, wat lekker.
Overigens is een cheesecake van Manchego (E), met ananasschuim en kweepeer in een tijmsiroop ook niet slecht, zeker niet met dat hartige kaaskoekje bovenop en een glas Pineau de Charentes van Ferrand (F, NV).
Het laatste gerechtje, en dan moet ik echt de taxi in, is een sorbet van butternutsquash (een pompoenachtige) met een stukje cake van pompoenpit, weer molasse, en chocoladepoeder (van gedroogde chocolade), wat er als een soort droge modder onder ligt. Hierbij een minuscuul glaasje, het is ook eigenlijk mooi geweest, Commanderia St. John (Cyprus, NV) wat naar meer smaakt. WD’s vader brengt me nog een wild rice crispy treat, een soort gesuikerd blokje gepofte rijst, het lijkt net eeen blokje wormen, meldt me dat WD voor een kookdemo in Milaan zit, sleurt persoonlijk, man is zeker in voor AOW, al mijn bagage naar de stoep en regelt een taxi voor me. Op weg naar JFK laat ik het weekend de revue passeren en stop ik ze allemaal in een laatje. Gotham blijft consistent goed, maar een beetje een fabriek(je), Craft was niet aleen top maar ook ongelooflijk gastvrij en warm, Jean Georges klopte gewoon helemaal, klassiek met een twist, en WD is heel vernieuwend en bijzonder. Anyhow, het was me weer wat, er volgt meer maar dat lardeer ik een beetje door de komende weken, voordat het uit de hand loopt.
Oh ja, ik heb ook nog gewerkt, twee dagen op de Gift Show, winkels bekeken (Williams Sonoma, Sur la Table, Pottery Barn, Restoration Hardware, ABC en ga maar door), geshopt, ik heb zelfs kado’s voor de kids en shampoo voor Isabel. Kapot, maar opgeladen, zit ik in de trein naar Almere, zondag naar Brussel!