Een super dag, en ik zal je uitleggen waarom. Eerst naar de bank, wat hier normaal uren duurt, we stonden binnen een kwartier buiten. Tijden veranderen! Toen naar de Woca (Women’s charity organisation of Ho Chi Minh City) wat altijd wat langer duurt, maar heel goed ging. Erik en Ellen geïntroduceerd, even gepraat over de kookschool, en toen in onze enorme Mercedes bus met alle Vietnamees kakelende kipjes door de stad naar de nieuwe locatie. Laatste stukje lopen ivm formaat bus en het rode klei pad naasr het huis toe, et voila…. een schattig oud schooltje in het midden van een heel groen buurtje, met allemaal buren die nieuwsgierig lachend naar buiten kwamen, een grazende koe, leuke hondjes, het kon niet beter. Er moet nog een verdieping opgezet worden maar de verwachtingen zijn dat dat niet langer dan een maand duurt (!), waarna 30 kinderen weer een goed huis hebben in plaats van de goot. Cool hè.

Heerlijk dim sum geluncht in m’n oude hotel (New World), waarna we een deel van de delegatie weer opgehaald hebben om op zoek te gaan naar een locatie voor Smart Kitchen Saigon, kookschool/restaurant voor kansloze jongeren (Jamie, bedankt!). Uiteindelijk belanden we op een enorme school, waar net de les geweer uit en in elkaar zetten wordt gegeven op het schoolplein, waarna we hartelijk worden ontvangen door de directeur. Hij verteld ons dat we meer dan welkom zijn om een 300 vierkante meter lesruimte in te richten, maar dat er van een restaurant, laat staan slaap accomodatie geen sprake kan zijn. ik geef de moed al weer bijna op, althans van dit bezoek, als hij zegt, vrij vertaald uit het Vietnamees “wacht es, ik heb ergens nog wel een leuk pandje…..” Hij rijdt voor ons uit, uren, we krijgen nog een bon wegens onze veel te grote bus, en we komen in een drukke winkelstraat alwaar we een pand met 6 verdiepingen beklimmen, bekijken en goedkeuren. Aangezien ik geen idee heb waar we zijn houd ik de boot nog even af, maar na vertrek blijken we om de hoek van het centrum te zijn. Helemaal top dus. We praten vandaag verder maar ik zie het helemaal zitten.
S’ avonds voegt Jan (Wolleswinkel, Pols Potten) zich in het gezelschap en eten we uitmuntend in het hotel. Verse loempia’s in groen blad gewikkeld, gebarbecued vlees in kleine pakketjes, garnaal op suikerriet, Vietnamese loempiaatjes, de onovertroffen lotus salade en rundvlees op citroengras geprikt. Daarna delen Jan en ik een black grouper en wat garnalen, terwijl Erik (500 gram) en Ellen (220 gram) zich volledig op het vlees storten. Een oude bekende komt langs, Vase Felix Adams Road chardonnay (AUS, 2005) en ik denk aan mijn vriend Steven, terwijl Erik en Ellen genieten van de Stonier pinot noir (AUS, 2004). Er is verder geen avondprogramma, 12 uur licht uit!