Het zal 1955 geweest zijn toen de Franse bakker Alexandre Micka in Saint-Tropez een stuk taart aanbood aan Brigitte Bardot. Brigitte was de film Et Dieu… créa la femme (van Roger Vadim) aan het opnemen, vond de taart heerlijk en zei “die moet je Tarte de Saint-Tropez noemen…” Micka vond dat wat lang en doopte de taart Tarte Tropézienne. The rest is history!
Micka bakte dat het een lieve lust was, zijn taart was zo’n succes dat hij in 1973 besloot de naam èn het recept vast te leggen/te beschermen. In ’85, Alexandre was ondertussen zo’n 30 jaar aan het bakken en werd er niet jonger op, ontmoette hij Albert Dufrêne die hij partner maakte. Albert heeft later de zaak niet alleen overgenomen maar ook stevig uitgebreid, met (30) winkels in Saint Raphaèl, Aix en Provence, Courchevel en zelfs in Parijs. Er is een cateringservice en free/fresh delivery in heel Frankrijk vanaf € 60
De taart is eigenlijk een soort grote eierkoek maar dan van iets ander deeg. Het is geen brioche, ook geen cake, het is iets droger wat niet erg is om dat in de originele Tarte ontzettend veel botercrème/banketbakkersroom zit. Er wordt gezegd dat de cake wordt besprenkeld met sinaasappel- of rozenwater, ik ben voor beide gevoelig maar heb de smaak niet ontdekt. De taart wordt tot slot aan de bovenkant besproeid met suikerwater waardoor de grote suikerkristallen blijven zitten.
Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met de taart. Misschien net een tikkeltje te droog, misschien net niet bijzonder genoeg qua smaak (degene die ik 3 jaar geleden in Courchevel kocht was echt niet lekker) maar het is toch een instituut. De 3 types die ik in Ramatuelle kocht waren prima. De mini, een soort van macaron, iets te droog, de kleine werd een beetje gedomineerd door vijgen, de taart-tip is om een punt van de grote te nemen, echt lekker!
