In mijn oneindige zoektocht naar het ultieme restaurant met het lekkerste eten ben ik neergestreken in Innsbruck. Dit is natuurlijk een grap, althans dat die zoektocht (geen grap) me naar Innsbruck heeft gebracht, maar ik ben er toch. Mee met vriend Eric die hier in de buurt (Seefeld) een hotel aan het opstarten is, waarbij ik een beetje meedenk met het f&b concept. Hartstikke leuk, zeker als je weet dat het hier vanmiddag al 20 centimeter heeft gesneeuwd. Innsbruck dus, we gaan lekker eten met Leonie (baasje hotel, zou Eric zeggen) en haar man Francis. Sitzwohl is een hippe tent, gelegen op een parkeergarage, met een eigen lift vanaf de auto za’k maar zeggen.

De ontvangst is hartelijk en we gaan aan glaasje Henriot brut rosé (F, nv). We zijn eensgezind en starten allen met een variatie van tonijn, gemarineerd, tartaar en een terrine met mousse van wasabi, met wat in gember gemarineerde augurk. Prima, vooral met de Grüner Veltliner Käferberg van Fred Loimer (A, 2005, ook verkrijgbaar bij de Gouden Ton). Hoofdgerecht, we houden het simpel vanavond, is kalfsrug, malser dan mals, met topfenschupfnudeln, wat staat voor een soort gebakken gnocchi, aardappel dus. Redelijk traditioneel, maar daarom niet minder lekker. Hierbij een pinot noir réserve Grillenhügel van Weingut Reinisch (A, 2003), die het prima doet bij de iets te koude Franse kaasjes, terwijl Eric een maanzaadijsje naar binnen lepelt. We glibberen rustig de berg op en maken ons op voor de dag van morgen, 6 meetings in even zoveel uurtje.