Na een drukke maandag blijkt de dinsdag een stuk rustiger te zijn, op de beurs resten eigenlijk alleen nog hallen met kerst- en buitenspul. Rond 1-en pakken we de biezen en gaan we naar Osteria Enoteca*, alsof we nog niet genoeg Italiaans hebben gegeten. Klein zaakje in Rüdelsheim (Frankfurt) van een oudere Italiaan die een gezellig lijntje om de ogen heeft gezet. We beginnen met een glaasje Prosecco met 3 amuses; ravioli in een gelei van venkel, flan van courgette met fontina en een virtuele oester bestaande uit watermeloen, een soort trassie en amandel. We zitten tegen een boekenkast aan die helemaal vol staat met flessen grappa van Romano Levie, een merkwaardige Italiaanse grappaboer, die sinds jaar en dag zelf de etiketten tekent. Niet zo heel veel werk, hij maakt 750 flessen per jaar, onmogelijk aan te komen, eigenlijk alleen te vinden bij Italiaanse (top) horeca.

We drinken een glaasje chardonnay Kreuth van Kellerei Cantina Terlan uit de Alto Adige (I, 2006) en smikkelen van de carpaccio van zeewolf in notenolie, op polenta met langoustines, daslookolie en druivenmost. Mooi gerechtje, zowel op het bord als in de mond. Het 2de gerecht valt echter ongelooflijk tegen, risotto all’ amatriciana, met prosciutto, kruiden en Parmezaanse kaas. De smaak die het heeft is voornamelijk te beschrijven als zout, terwijl de consistentie niet die van risotto is, eerder van droge rijst met een schep saus erover heen. Jammer, volgens Coen is de zijne beter, en ik geloof hem. Hoofdgerecht is een stukje gestoofde kalfswang met papardelle, courgette en rode wijnsaus, waarbij een glaasje Collazi uit Toscane, cabernet sauvignon, cabernet franc en merlot (I, 2005). Nadat Coen een lange haar uit zijn koffie laat halen, besluiten we af te nokken richting vliegveld, kijken of er nog gestaakt wordt.