Tip van Alain, of all people…, een tip van een Fransman voor een restaurant in Gerona…., bijzonder, dus uitproberen. Restaurant Nu, in het allerkleinste straatje van de binnenstad van Gerona, onmogelijk te vinden terwijl ik er in eerste instantie op 10 meter langs rijdt, dus neem ik uiteindelijk maar een taxi voor € 3,75, ik kan mijn auto toch nergens parkeren en nu staat ie lekker in een garage.

Nu dus, modern ding, lange soort van sushibar waarachter de headchef in charge is over alle koude hartige zaken, gat in de muur aan het einde waar het warme vandaan komt, en een stuk of 10 tafels. Ik ben om 1.15 de eerste, en rond 15.00 zit het zowaar bijna vol.

Ik start met een bakje cassave chips met een glaasje schuim van espinaler, mengsel van voornamelijk azijn en pimenton, prima. Ik neem het Gourmet menu want ik wil zoveel mogelijk proeven, en dat gebeurt. Envoltini van sinaasappel (soort ravioli) gevuld met brandade van kabeljauw, die er top uitziet maar net die sinaasappelhint een beetje mist.

Daarna een blokje terrine van foie gras, op koekkruimels met een kleine quenelle bananenijs, weergaloos! Door met gemarineerde sardines met een crème van pijnboompitten, Parmezaanijs en kleine blokjes basilicumgelei, de laatste missen net een beetje smaak.

Tempura van gamba’s met een curry-mayonaise, klinkt geijkt, maar de mayo is eigenlijk foam en het is perfect uitgevoerd, dus lekker.

Dan een soort van misser, maar dat is voornamelijk mijn eigen schuld. Op het menu staat gebakken eieren met ham, cepes, artisjok en truffelolie, maar als je me ergens mee de tent uitkijgt is het truffelolie. Ik heb net bij Compartir meerdere malen truffelolie gegeten, maar die maken ze zelf van jus de truffes. Hier blijkt het bij navraag ook nog witte truffelolie te zijn, uit een flesje, ze zouden het moeten verbieden… Ik krijg het gerecht dus zonder de truffelolie, maar daardoor is het niets meer dan een gebakken ei met een rand aardappelpuree erop, met wat croutonnetjes en wat schilfers ham. Die truffelolie zou het verschil kunnen maken, maar ik vind het spul gewoon…, dat weten we nu wel!

Door met tataki van tonijn, bittersweet (ik vind het meer zoetzuur) en eigengemaakte eiernoodles, die net 30 seconden cuisson missen.

Ineens staat de chef aan tafel die graag wil weten wat ik van het eten vind, gang voor gang, want daar leert hij dan van. Ik vind dit zo goed, gebeurt echt zelden, maar hij is zo eerlijk in wat hij zegt, zodat ik mijn bevindingen graag met hem deel (vandaar dat ze ook tot in detail in dit stukje staan). Weet je wie dat trouwens ook altijd doet, Joris Bijdendijk, van Bridges!

Laatste hartige gerecht is een beetje een tegenvaller, Thaise “sea and mountain” met kimchi, basilicum en munt. De kimchi is slap van smaak, en Koreaans, dus wat dat Thais in de beschrijving doet weet ik niet, de mountain is een stukje gegrillde kippendij, dat door het praten met de chef koud is geworden (in de keuken, ik zag het op de passe staan) en de sea een oester. Niets aan

Het eerste dessert is weer weergaloos, verschillende structuren van sinaasappel, mousse, gelei, karamel, sorbet en cake,

maar ook het tweede mag er zijn, crème van verse kaas, koekkruimels, gelei van kers en ijs van bergamot.

Resumerend, een fantastische lunch in een redelijk swingende tent, met een bevlogen chef die nog licht zoekende is maar een aantal gerechten al helemaal op de rit heeft. Een absolute aanrader, enneh ik praat eigenlijk nooit over geld maar dit hele menu kostte 5 tientjes….