Ik kook sinds jaar en dag in de pannen van Le Creuset, de emaille afdeling althans, en in de Studio Bazar verkopen we ze ook sinds jaar en dag (bijna 42 jaar om precies te zijn). Reden om eens bij de fabriek langs te gaan, wat we dan ook vorige week hebben gedaan. Zondagmiddag heen, 406 kilometer, en met Jan Cees, Berna, Martine, Barbara (allen shopmanagers) en Rooslinde lekker gegeten en geslapen bij 1732, een boerderij-hotel vlakbij de fabriek. De volgende morgen vroeg uit de veren, en met Andrew, de Nederlandse Creuset-man, naar de bakermat van het gietijzer, Fresnoy-le-Grand. Na een indrukwekkende presentatie (€ 170 miljoen omzet, 1200 medewerkers waarvan 500 in de fabriek, en ga zo maar door), is het tijd voor de lunch, we zijn immers in Frankrijk. Tarte tatin van groente en mozarella, coq au vin met rijst, en tartelettes met aardbeien toe , met een glaasje sjampie en een glaasje rood. Na de lunch is het dan eindelijk zover, en gehuld in witte jassen en stalen opzetneuzen over de tenen vetrekken we naar het einde van de cyclus, de inpakafdeling. Hier staan de pallets vol met 100% goedgekeurde pannen, schalen, deksels, grills en wat dies meer zij, klaar om op afroep ingepakt te worden. De spulletjes gaan in een 20-tal verschillende standaard dozen die daarna worden voorzien van grote stickers met de precieze inhoud. Hier vandaan gaat het naar een ander magazijn aan de andere kant van het dorp (5000 palletplaatsen) waar de orderpicking plaats vindt en de expeditie. De echte tour start natuurlijk aan het begin van het proces, ontvangst goederen, ofwel het ruwe materiaal. Een Creuset pan bestaat voor een redelijk deel uit scrap, metaalafval, voor een deel uit afgekeurde pannen en gietleidingen en voor een deel uit cokes (broodjes ruw staal). De mix wordt bepaald door een computer en gaat naar de smelterij.
Hier staan 2 giga smeltpannen (inductie) die in 45 minuten 1000 kilo staal smelten. Dit staal wordt nog nagemeten en eventueel wat verrijkt met extra cokes of chemicaliëen, waarna het naar de gietband wordt gebracht. Bij de gietband gebeuren een heleboel dingen. Aan het begin is een enorme tank met gitzwart en vettig zand,. Hier worden de gietvormen gemaakt, van een dubbelle stalen mal, die vlak voor het gieten in het zand worden gedrukt. De 2 zandblokken komen bij elkaar en door de uitgespaarde kanaaltjes vind het gietijzer zich een weg richting de uiteindelijke vorm. Na 20 minuten vallen de blokken zand aan het einde van de gietband uit elkaar op een soort trilband om het zand van het ijzer te schudden. Aan het einde van deze band, we zijn ondertussen 45 minuten verder, staan 2 mannen die de nog warme pannen van de band halen en in grote korfen plaatsen, richting ruw magazijn. Hier vindt de eerste kwaliteits controle plaats en worden de gietnaden bijgewerkt door mannetjes in een soort ruimtepakken. Hierna worden de pannen naar boven getransporteerd, weer gecontroleerd en waar nodig bijgewerkt waarna ze een eerste transparante emaillelaag krijgen. Na droging gaan ze naar de tweede emaillelijn waar de definitieve kleur erop gaat. De pannetjes (en deksels en wat dies meer zij) worden in een ovenlijn afgebakken op 600°C, waarna ze afgekoeld richting inpakafdeling gaan. Along the way zijn er overal controles, en is er een behoorlijke uitval. Alleen het beste product overleeft de controles. Ik heb de rest van de foto’s op Facebook gezet!
http://www.facebook.com/album.php?aid=119745&id=689972577&l=abebc11a08
