In het begin van het jaar spel ik alle nieuwe gidsen uit, zo ook de nieuwtjes in de culinaire bladen, en le Chateaubriand komt er overal in voor. Een coole bistro aan de Avenue Parmentier, van een Baskische chef, één van de 5 topzaken voor 2007 volgens de dames en heren van Gault & Millau. We eten met de dames van Rice vanavond, die al aan tafel zitten als we binnen komen en net aan de formidabele charcuterie beginen. Ze hebben net een fles Sancerre besteld, die de niet te drinken bubbelwijn moet vervangen. De afgekeurde bubbels blijven overigens de hele avond ostentatief op tafel staan, daar de kelner het niet eens is met de kritiek. En zo gaat het eigenlijk de hele avond. Er is een hoop mis, om niet te zeggen raar, maar telkenmale zegt onze amigo, die zichzelf buitengewoon mooi, maar vooral leuk vind, dat dat zo hoort, policy is en ga zo maar door.

Ik start met een gebraisseerd stuk witlof met citrusvruchten en pain d’epice (soort ontbijtkoek, in kruimels en een koekje), wat veel wegheeft van een drol, hoewel de smaak niet onaardig is. Eigenlijk meer niets aan! De dames en Arthur hebben een mooie kom rauwe groentes waar Barry Gib (de hele staf zou famile kunnen zijn van de Bee Gees) een flesje lauwe bouillon in leeg gooit. Het hoort lauw, want anders komt de “saveur” van de groentes niet los, en alle borden gaan half vol terug. De bediening staat een beetje te klitten achter de bar en brengt met moeite een (heerlijke) nieuwe fles wijn, Cotes du Rhone, Vie on y est…. (F, 2005) en de al 3 keer eerder bestelde fles Badoit. Mijn hoofgerecht is lekker, plakjes worst van ossenstaart met 3 soorten wortels en een wonderlijke berg grove tartaar, maar het lamszadel van Arthur, met puree van sweet potato, is weer ijskoud. Ook dit hoort, hoewel de eigenaar later moet toegeven dat het eigenlijk veel te druk in zijn zaak is en dat er in de keuken geen plaats is voor een bordenwarmer. Het hoort dus helemaal niet, en Barry zegt maar wat. Moegestreden bestellen we koffie en thee, welke laatste drank hij, ondanks dat het op de kaart staat, weigert te maken. Wat…???. ja, zegt hij, het is een choix personelle van de eigenaar geen thee te maken, het moet niet gekker worden!!! De eigenaar, die uiteindelijk komt afrekenen (de rekening arriveert binnen 45 seconden) vraagt of alles naar wens was, waarna we de hierboven beschreven kanttekeningen plaatsen. Hij snapt ons eigenlijk niet helemaal, en neemt afscheid met een treurig “adieu”. Volgens de 2 Françaises die bij ons aan tafel zitten zeg je dit echt alleen maar als je elkaar nooit meer gaat zien, bijvoorbeeld aan een graf.
We nemen nog maar een caiparinha, in het hotel!