Het is alweer even geleden, maar door drukte nooit geplaatst, sorry….
Af en toe ontdek je een juweeltje, iets wat nog niemand kent, net bestaat en helemaal top is. Via een Nederlandse meneer in de kroeg wordt ik gestuurd naar de broertjes Pell in Mollet de Perelada. Hun ouders hebben een hotel in Cadaques, naast het huis van Salvador Dali (La Reina de Port-lligat slaat op zijn vrouw Gala, de getekende menukaart is dan ook van zijn hand) en van hun zuurverdiende centjes hebben de zoons nu een restaurant in de buurt van Perrelada. Prachtig oud boerenhuis van een jaar of 500, helemaal verbouwd, tikkie oubollig, maar we zijn in Spanje, en geen hond te bekennen op zaterdagavond! Aan de boys kan het niet liggen, Rafael komt uit de koker van El Bulli, Neichl, Ducasse, Apicius en Georges Blanc en kookt naar zijn opleiding, wonderschoon. Na binnenkomst verschijnt er direct een bakje chips van yucca (ja, die op stam!) met een beetje lokale honing,
verse amandelen met ras-el-hanout, en kroepoek van algen, terwijl de Maastrechter Staar door de ruimte schalt. We gaan maar weer eens voor de Belondrade Y Lurton (E, 2006) en er komt een bevroren botertje van pure olijfolie met 3 soorten zout. Beetje gek begin, zo’n plas olie op je nuchtere maag (ik moest van mijn oma vroeger altijd een glas melk drinken voordat ik uitging, werd ik niet zo snel dronken, zou het daar wat mee te maken hebben..?), en ik krijg ook een beetje kriebel achterin mijn keel, maar wel cool gemaakt (get, ik word mild, maar ik vind het ook zo zielig, investering van 6 nullen van 2 jonge jongens en maar 2 gasten…). Eerste gerecht is een koud soepje met een Bulli schuimpje, van wortel, sinaasappel en rozen water met kleine bloemetjes, chimblas, goed tegen reuma. Erbij 2 kleine driehoekjes van fillodeeg met fèta en munt. Prima start. Hierna ravioli’s van crab met een saus van cèpes en hazelnootloie, waarna we doorgaan met wat kokkels a’l escabeche, met wat vloeibare meloen met munt, rauwe ham en olijfolie uit Cadaques, wat helemaal top is (echt!). nog even over die 6 nullen, niet alleen hebben ze die hut volledig opgebouwd, er zit een waanzinnige keuken in en Rafael is verwend geraakt in la Douce france. Dus bestek van Guy Degrenne, gepersonailseerd servies van Bernardaud, met logo ingeweven linnengoed, het beste is niet goed genoeg. 2 gasten op zaterdag…., na krap 2 jaar open…. Enfin, de Staar wordt verwisseld met het Urker mannenkoor en we gaan door met een coquille à la plancha, met artisjok en een pot au feu met rozemarijn. Jammer van de truffelolie, maar verder erg lekker. Er komt nog een stukje Saint Pierre uit de oven, met jus van olijven, druppie azijn, geprakte aardappel (briljant) en de nog steeds onbekende maar fantastische kaviaar van mujol (Spaans visje), waarna we aan het pièce gaan, een prachtig stuk rund van slager Triès uit Banyolles, wie kent hem niet, met zijn eigen jus, spelt en dubbelgedopte tuinboontjes. Niet spectaculair qua vernieuwing, maar wel een ultieme smaak. Dessertamuse is een sorbetje van bleekselderij met verse amandelen (uitgeschoten met het selderijzout, het is net of ik bevroren kievitseieren eet), waarna verse aardbeien met cava-azijn van Augusti Torello (waanzinnig….) en aardbeiensorbet.
De boys gaan uit hun dak, willen ons niet laten gaan, en komen nog met een licht bevroren vanillemousse tussen 2 flinters doorzichtige caramel, met frambozensorbet, maar we gaan eraf zoals Ferry altijd zegt, en we spannen de paarden in. Mooie avond, prachtig eten, meer dan betaalbaar, maar bij tijd en wijle tenenkrommend als 2 man bediening in de hoek stond te wachten terwijl iedere keer midden tijdens een gerecht één van de broers kwam vragen of alles naar wens was.
http://www.facebook.com/album.php?aid=134717&id=689972577&l=11e49bd3b0
