Als jonge honden stappen Giel en ik de KL1509 binnen, alsof het onze eerste vliegreis is. Giel is net zo’n reiziger als ik, zijn restaurants heten niet voor niets “The Traveler), en ook hij heeft na maart 2020 nooit meer in een vliegtuig gezeten. De reis gaat naar Alicante, waarover deze week meer, en we zijn als kinderen in een snoepwinkel. De captain, Andrea, zegt hallo en de purser brengt ons richting stoelen.

Als de purser na een half uur langskomt met de “natte trolley” gaan we aan de Zuid Afrikaanse Chinon Blanc die prima is, en biedt hij ons een boterham met kaas aan, met de woorden “ik zou graag wat anders aanbieden maar dit is het helaas”. Nou dat maakt ons helemaal niets uit want over 2 uur zijn we aan de Costa en Ferry (die gaan we opzoeken) heeft ongetwijfeld een loodzwaar maar prachtig programma in mekaar getimmerd (wat later blijkt te kloppen). “Of zal ik er een lekkere tosti van maken, met een Japans pepertje…?” Dat hoeft hij maar één keer te zeggen en zo geschiedt. Een kwartier later komen er 2 tosti’s (uit de oven), mèt Togarashi peper en als ik vraag hoe dat nu kan vertelt hij dat ‘ie dat altijd bij zich heeft, lekker!

Het is feest dat zul je begrijpen, helemaal als ik na een kwartier aan een collega nog 2 glaasje wijn vraag en ze zegt “dan wilt u daar zeker ook nog 2 tosti’s bij”. Wat is er gebeurd bij de KLM? We komen jubelend het vliegtuig uit.

4 dagen later is het een stuk minder spannend. De wijn is nog steeds prima, de sandwich leent zich met eiersalade niet voor de oven, we laten het voor wat het is…, totdat Charlotte me een kaartje komt brengen, zo bijzonder…!

Wat ik al jaren roep houd ik voorlopig nog even vol; een vliegtuig is blauw! (omwille van de privacy is de foto van de “chef” wat aangepast).