Af en toe gaat een avond in een restaurant totaal anders dan je verwacht. Je moet je afvragen of dit erg is, het is ook wel grappig ergens, irritatie kan zo maar omgezet worden in verbazing, leut en jolijt. Zo geschiedde afgelopen zaterdag in Emporium* in Castelló d’Empúries.

Een hotelletje aan de rijkstraatweg, je ziet de vertegenwoordigers in vroegere tijden hun pan con tomate eten, waar vader, moeder en  2 zoons sinds jaar en dag de scepter zwaaien (de 3 mannen doen de mise en place en bij toerbeurt blijft er 1 als chef in de keuken en staan de 2 andere 3 dagen in de zaal).

Na binnenkomst door een grote glazen deur sta je vanuit buiten direct in het restaurant. De 5 aanwezige tafels vallen stil en de 4 man bediening kijken niet op of om en gaan door waar ze mee bezig zijn. Dit kan het serveren van gerechten zijn, het poleren van glazen, of het tergend  langzaam in een hoekje parkeren van de olijfolie-trolley…

De gasten gaan weer wat praten, de kar staat waar hij moet staan, en er komt een lief meisje. We zijn met 5, er is 1 tafel van 5 maar ze moet teruglopen naar de hoek waar ze uit kwam of er niet nog een andere groep van 5 komt. Een stroeve start!

Aan tafel gezeten duurt het zo maar 10 minuten voordat de baas zich meldt. We besluiten geen glaasje cava te nemen maar vragen meteen om de wijnkaart. We krijgen alle kaarten, bestellen het eten en 2 flessen wijn en hij gaat weer weg. Lang weg… Uiteindelijk komen er 2 flessen, een lichte (El Transistor) en een wat zwaardere (Nun), en er komen 10 glazen op het tafeltje naast ons. De eerste wijn gaat open en hij vraagt hoe we de proeverij willen beginnen. Ik leg uit dat we eerst de ene en dan de andere gaan drinken, hij gaat soort van akkoord, en schenkt 5 bellen van glazen in met de El Transistor. Hij loopt weer weg, komt terug met een sherryglas, schenkt een bodempje in en vraagt wie er wil proeven. Hierna komen de grote kelken pas op tafel…

Dan het tempo; 21.05 binnen, 21.45 besteld, 21.55 eerste glas wijn, 22.15 voorgerecht, 23.00 rekening. Dus 50 minuten tot het eerste glas wijn, 3 kwartier tussen snacks-voor-hoofd-na hahaha….

De bediening is uiteindelijk ontzettend aardig, het lieve meisje, een heeeel klein wijffie, de baas en zijn zoon, en het eten is fabelachtig goed, echt waar!

Kleine cornetto’s met ijs van wijnazijn, schuimkoekjes met hazelnoot, ronde koekjes van tomatenpoeder, en een soort pittig-zoete semi transparante chippies zijn de snacks.

De olijfoliekar komt langs (4 soorten) en een schaal met 4 soorten brood.

Voorgerecht is een combinatie van vrijwel rauwe gamba’s met kersen en amandelen en een kersensoep die ontzettend lekker is. Zou je de gamba’s weglaten kan dit zo op de dessertkaart, met de gamba’s is het lekker maar worden de garnalen weggedrukt door de overheersende kersen.

Het hoofdgerecht, duif met topinambour, is werkelijk top. Cuisson, smaak, portionering, alles klopt, en zo ook de 16 jaar oude rode wijn uit Bièrzo.

Het dessert, vantevoren bestellen graag, is hemels. Een combinatie van yoghurtschuim, yoghurtschotsen, in stikstof bevroren bosaardbeitje en een citroencrème. Fantastico!!

We nemen geen koffie, krijgen wel chocolaatjes, en zo langzaam als de start ging, zo snel hebben we de rekening.

Op naar de nieuwe Beachclub, die een week geleden nog in brand stond maar als een fenix uit de as is herrezen…