We starten de week niet met een positieve noot… Op reis zoek ik altijd lang naar leuke plekjes om te slapen en vooral eten, en vaak verander ik last minute nog iets als ik denk dat het nog leuker kan. Dat doe ik bij Ed.Em in Chassagne Montrachet niet, en dat is jammer. Het staat al jaren op mijn to-go lijstje en de ouders van de Dutch Foodie waren laaiend enthousiast toen ik ze vorig jaar tipte (hun favo, Le Montrachet in Pulligny Montrachet, was toen dicht wegens verbouwing, vandaar…). Dus de tip van de dag is; luister niet naar anderen en ga op je eigen neus af… Had ik moeten doen in plaats van romantisch te denken dat wanneer Edourd & Emilie (Ed.Em) de krachten bundelen het wel goed komt, want dat is namelijk niet zo!

De entrée is al iets ongemakkelijk, we krijgen de minste tafel terwijl we het 2^de stel zijn wat binnenkomt (misschien heb ik te laat gereserveerd), er liggen wat krokante knabbels op tafel, prima maar niet veel smaak, er is geharrewar rond de wijn (raar dat de man niet drinkt en de vrouw wel) en Isabel krijgt een Chassagne Montrachet 1er Cru ingeschonken. De maître laat haar niet proeven, het glas stinkt want is waarschijnlijk na het wassen op een oud theedoekje gezet, en het is in mijn ogen een bodempje, voor 25 piek…, daarbij is de fles is halfvol en we zijn de enige die wijn per glas bestellen, die is dus van gisteren!

Er ligt een mapje op tafel waarin je heel ingewikkeld moet kiezen uit 2,3,4 of 5 gerechten zonder dat ze vertellen wat het menu precies inhoudt, en daar komen dan nog kaas + 1 of 2 desserts bij. De keuze is in elk menu hetzelfde, er komt alleen iedere keer 1 gerecht bij, die door de maître à tempo worden gedeclameerd. Ik volg zijn rappe frans nog net, Isabel niet, dus ik vertaal snel, terwijl de man later aan een andere tafel gewoon Engels blijkt te praten. Laat ik kort zijn, we hebben geen lekkere start.

In het menu zitten omble chevalier (beekridder), koolvis en duif, allemaal dingen waar de vrouw niet echt dol op is, dus die gaat vegetarisch, wat natuurlijk geen probleem is. “Wat krijgt ze dan”, lijkt een logische vraag… “wat de keuken gaat maken” is het antwoord!

Amuses bestaan uit een krokant hoorntje met een goed-hartige hummus van linzen met wat geraspte wortel, een flan van pompoen met pompoenpitolie, en een cromesquis (zo’n gefrituurd balletje dat in je mond uit elkaar springt) met escargot en knoflook, allemaal lekker.

Mijn plakjes omble chevalier zijn vrijwel rauw en even aangepakt door de verfbrander, en liggen op een bodem van ijskoude tomate-givré (aangevroren tomatenwater) met erbij wat boontjes in een kunstig eetbaar mandje. In het vegetarische voorgerecht is de omble vervangen door wat plakjes cèpe (eekhoorntjesbrood) en zijn de zalmeitjes weggelaten. Ik krijg een gangetje meer (en straks dus ook een dessert meer, dat is namelijk ‘het concept’) die bestaat uit 2 soort van sjoelschijven van kalfsvlees, ertussen een crème van paddenstoelen, erover een consommé van paddenstoelen, ernaast één vijg. Niets aan (terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me dat dat niet de waarheid is, het is eigenlijk gewoon niet lekker!).

Pièce is een perfect gebraden halve duif met zijn gekonfijte pootje, en met een superlekkere saus waar ik snel nog wat extra van bestel. Het garnituur is okay, maar de duif is top. Wat niet top is is dat de ‘vegetariër exact hetzelfde bord krijgt maar zonder duif en met 2 halve vijgen, 1 stukje paddenstoel meer, en een andere saus (ik snap nu waarom Hiske Versprille weleens uit haar panty gaat als haar vegetarische tafelgenoot dit soort gerechten krijgt). Onbegrijpelijk.

Het kaasplateau is zoals het hoort. Een karretje wat voor komt rijden met mooie koe-, schaap- en geiten-kazen die met liefde worden verzorgd door een aardige bebaarde ober. Er komt een goede uitleg, en er is nog wat brood wat al sinds de amuse op tafel staat.

Dessert 1 is een combinatie (‘entre cappuccino et tiramisu’) van peer met koffie en citrus, en heeft vrijwel geen smaak.

Dessert 2 is een millefeuille, ik vind het meer 2 platgeslagen krokante krakelingen, met daartussen wat room en gezoete myrtilles. Niet spannend maar best lekker.

Het 3^de desert (we delen 2 & 3) is een combinatie van chocolade (“wel 72% cacao”) met een tikkie ranzig smakende hazelnoot (ja, die op de voorgrond). Niets aan.

Het lieve Thaise meisje, sinds 3 weken hier middels een uitlevering van haar ‘hotelschool’ in Bangkok, brengt nog wat zoetjes als we de koffie/thee blijken over te slaan.

“Ça été..?” vraagt de aardige bebaarde ober na betaling en ik zeg ‘m eerlijk dat ik het ontzettend vind tegenvallen, vooral die 2 belachelijke vegetarische gerechtjes voor 80 piek (hoho…, zit ook kaas en 1 dessert bij). Hij haalt zijn schouders op, wat kan hij anders, waarna we gedesillusioneerd vertrekken.

Ed.Em|Chassagne Montrachet| 🇫🇷

Naschrift; het is overigens niet de eerste keer dat ik me in Frankrijk laat verneuken door een Michelinster, die heeft bij ons in Nederland toch een hele andere, lees hogere, waarde!