Daar zijn we weer. Stukje rode mul, beetje tonijn, groene asperges, basilicum, olijf, coquille en jus van gerookte knoflook. tartaar van langoustines met gebakken langoustine, courgette, bleekselderij en een lichte visjus. Tjeemigdepemig……. (helemaal toen ik hoorde wat zo’n langoustine moet kosten). Hij herhaalt het gerechtje nog een keer, allemaal onderdeel van het Micri menu, maar dan met ras-el-hanout en gegrillde inktvis. Signature dish, kabeljauw met crust van Parmezaanse kaas en zalf van wortel en spinazie, met een jus van Parmezaan is ook hemels, en doet het super met de Le Montrachet. We stappen over qua wijn, Bonnes Mares van Romier (F, Bourgogne, 1991), wat geen allemansvriend is, maar nog vol frisheid ondanks zijn heftigheid.

Het laatste hartige gerecht is weer een lange, maïseend uit Doornspijk met spitskool, dubbelgedopte tuinboontjes, doperwtjes, peultjes, koolrabi, hazelnoot, canterellen, crème van peterselie en bieslook, en zijn eigen jus. Goddelijk. Ik ben normaal nooit zo lyrisch, probeer zo objectief mogelijk te blijven, maar het is een wild feest. We gaan een beetje naar het einde, slaan de kaas over (gekkenhuis) en krijgen, mijns inziens één van de lekkerste smaakcombinaties van de middag; een bordje bloedsinaasappel met yoghurt, gedroogde olijf en een lepeltje roomijs met bergamot. De rest van de desserts bestaan uit texturen van ananas (gelei-crème-brunoise) met vanilleolie, aardbeien met citruscrème, aardbei-krokantjes, granité en vanilleroomijs, en clafoutis van citrus met exotische vruchten en yuzusorbet. We sluiten af met frambozen met wat bouillon van verveine en ijs en schuim van verveine en drinken nog een bakkie na met Jacob Jan. Nogmaals, een wild feest, op naar de avond……