Ben gisteren vergeten te melden dat ik 2 dagen in Milaan zit voor een beurs.

Het is een soort traditie geworden dat ik altijd in Milaan een keer eet bij Aimo & Nadia (*) in de via Montecuccoli. Vroeger haden ze 2 sterren, was het ook stukken beter, nu wordt Aimo langzamerhand wel erg oud, het eten iets te klassiek, maar de ontvangst en het verblijf allerhartelijkst. Ik neem altijd wat voor hem mee, deze keer een stuk Reypenaer kaas, en krijg van hem dan weer een mooie fles olie, of een zampone (gevulde varkenspoot), of gewoon 3 extra gangen. De keuken is dus klassiek, maar vooral aards, en met veel aandacht voor paddestoelen, orgaanvlees, en lokale producten. Aimo & Nadia (een setje) doen samen de keuken, hun dochter de zaal. Ik vond het de laatste keer niet zo goed, Ron Blaauw vond het helemaal niets, dus ze gaan vandaag in de herkansing. Na binnenkomst loop ik direct de exportmanager van Badia a Coltibuono met zijn bazin tegen het lijf (Nico je moet de groeten hebben), en schuiven we aan tafel. We beginnen met een glaasje bubbels, Ca del Bosco 1995 cuvée Aimo & Nadia, met een crème van aardappel, octopus en kappertjes.

Tussendoor schuift Aimo een zelfgemaakt worstje op tafel, en komt er een flintertje mousse van duivenlever met truffel en brioche. Goed begin, hoewel we ten gevolge van de lunch de helft laten staan (izze no good??). Qua wijn stappen we over op de Roncus vechie vigne (I, 2002, malvasia, tokay, ribolla), en dippen we een broodje in de waanzinnige Nuciddara olijfolie uit Sicilie. We krijgen nog een soort warm groenteprutje (“il sappore d’ Italia”) en gaan door met een crème van bleekselderij met ravioli van pompoen. Eenvoudig doch smakelijk, maar nu al te veel. Hierna een werkelijk veel te al dente (lees: keiharde) fusilli met crème van witte truffel en ansjovis, waarna een visje (dentox uit Liguria???) met langoustine, druiven, aubergine en sorbet van rode biet. We stappen over op de rode wijn met een Borgo del Tiglio riserva uit Collio (I, 2001, 80% merlot, 20% cabernet), en wachten op een kleine kalfskotelet (nog veel te groot) in een porcinikorst. Aimo komt nog met een klein gevuld kalfsrolletje met foie gras, artisjok en ei, maar Arthur is de ambulance alweer aan het bellen. Okay, nog een glaasje amarone di Valpolicella (I, 1997, Quinarelli, de allermooiste volgens de sommelier), met een mini stukje kaas….. waarna een borrelglaasje sorbet van sinaasappel en saffraan, waarna een en in hazelnoot-biscuit crust gerolde mousse van gianduja en een mousse van marron glacé, met een sorbet van amandel, siroop van koffie en siroop van rode vruchten. We laten alles staan, behalve dat glaasje Tordiruta verdicchio di Casteli di Jesi van Moncaro (I, 2002), en besluiten morgen naar de beurs te gaan klunen.