Geheel tegen de regels in heb ik gisteren in het Gooi gegeten, iets wat ik eigenlijk nooit doe daar ik vind dat je in het Gooi nergens lekker kunt eten, laat staan value for money kunt beleven. Ik borrelde even bij Cees, bespreking 3de druk Smart Cooking 1, die me spontaan uitnodigde mee te gaan naar een nieuwe tent in Blaricum, Red Sun. De ouderwetse Chinees in een nieuw jasje, leren fauteuils, veel rood en zwart (donker dus), en een Chinese kaart met Japanse invloeden. Het idee is allemaal kleine bordjes te bestellen en zodoende tot een menu te komen. Goede truc, want de bordjes zijn minimaal en voor je het weet bestel je 11 gerechten (alles tussen € 7.50 en € 17.50). We begonnen met een wilde oester met zwarte bonen en chili, een coquille St. Jacques met saké, lenteui en citroen, en een tartaartje van tonijn met lenteui. Allemaal prima, maar niet echt op smaak, beetje fantasieloos, alsof er niet iemand staat te koken maar meer gerechten staat samen te stellen. Door met teppan yaki van zalm met soya en lenteui, die ontzettend lekker was ware het niet dat er een soort shoarma-knoflooksaus naast stond, die later bij de ossenhaas nog eens terug kwam. Tegelijkertijd tausie(?) gamba’s met groente en zwarte bonen, en teppan yaki van inktvis met knoflook en sake (teppan yaki van….., nooit van gehoord maar het betekent gewoon à la plancha, of op de bakplaat. Teppan yaki van rundergehakt is toch gewoon een hamburger, ach….ik zeur).
De laaste set gerechten bestond uit teppan yaki van ossenhaas met knoflook en cognac (met die vieze zoete knoflooksaus), lamsfiletbiefstukjes met zwarte peper, kip met teri yaki en sesam, en gyu sashi van rauwe entrecôte met ponzu dip. Allemaal best, hoewel bijna te weinig om goed te proeven. De entrecôte was gedrapeerd over een blok ijs, wat zorgde voor een mooie rode kleur en een bijna verdovende werking in de mond, en waarschijnlijk had het lamsvlees ook even tegen dat ijs gelegen. De opmerking hierover werd door de bediening voor kennisgeving aangenomen, “ik zal het doorgeven aan de keuken”. De Mondavi Woodbridge (USA, 2003) smaakte er prima bij, en om 10 uur zat ik in de auto naar huis, in voorbereiding op het ophangen van de slingers.


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.