Uit de oude doos, maar deze topper had je nog tegoed…. 
 
Vandaag rijden we direct naar het nieuwe gebouw in plaats van de vorige keer dat we bij de dorpskroeg (van hun moeder) hebben moeten vragen waar de broertjes Rocca zijn gebleven. De ontvangst is hartelijk en de cava valt goed. De eerste amuses zijn meteen top, kroepoekjes van de graten van ansjovis, iets te zoete kletskopjes van sesam, en de mooiste, een bevroren balletje in de vorm van een kers met de smaak van kers en Campari. Wow! (dat wow gebeurt later nog wel een paar keer…). 

Eenmaal aan tafel gezeten valt het toch altijd weer op, overal in Spanje, hoe lang je moet wachten tot je eindelijk wat te drinken krijgt. Misschien zijn we wat gepreoccupeerd door al die fanastische wijnen die hier op de kaart staan, we willen zo snel mogelijk beginnen, maar feit is dat het toch nog 4 amuses moet duren voordat we starten met de As Sortes, Val do Bilbe (E, Valdeorras, 2006). Een “natte” salade van tomaat, meer een soort soepje, stukjes scheermes met crème van Parmezaan en pesto, een soort chocoladebonbon wat mousse van duif  met pijnboompitten, een geconfijt vruchtje (in het hart) en Bristol Cream blijkt te zijn, en gecarameliseerde olijven, zoet en kroky van buiten, zout en een bite van binnen. We gaan voor het grote menu, what else…, dat start met een koude kersensoep met wat stukjes gerookte paling en gemberijs. Een typisch gerecht wat je gecombineerd moet eten, dus alle ingrediënten op ieder lepeltje, daar de soep anders veel te zoet is. Dit komen we een paar keer tegen in het menu, maar dat zal wel omdat één van de broertjes Roca patissier is. Volgende gerecht zijn 2 mosselen in een velouté van venkel met 2 “stenen” van gedestilleerde grond met inktvisinkt, en schuim van zeewater. Prachtig gerecht, maar ondanks dat de Roca’s ooit begonnen zijn met destilleren smaken de “stenen” naar niks. Overigens heb ik het hier bewust over 2 mosselen, om aan te geven dat zo’n menu bestaat uit een behoorlijk aantal gangen, maar in minuscule hoeveelheden. Door met de charcoalgrilled gamba uit Palamós met reductie en essence van de gamba en velouté van de kop. Perfecte cuisson, ongetwijfeld uit zijn “eigen” Roner (warmwaterbak met constante temperatuur en bewegend water, uitgevonden door Joan ROca en Narcis CaNER). Laatste gang voor vandaag, althans op je scherm, is een omelet, althans daar lijkt het op, dat gevuld is met een crème met haringeitjes en en beetje dille. Het ziet er echt uit als een omeletje, maar als je hem eenmaal hebt doorgesneden blijkt dat dat niet zo is. Ondertussen zijn we door naar een volgende wijn, Nun vinya dels Taus uit Penedès (E, 2005, unfiltered) die ook duidelijk laat blijken dat er van ei geen sprake kan zijn (wijn en ei zijn niet echt vrienden..).