Vertrekken bij de Jaspertjes duurt altijd een paar uur, maar rond het middaguur is het dan zover. We rijden in 1 streep door België en Luxemburg en haken rond half 7 aan aan de steiger van bovengenoemd chateau. Ik ben altijd een beetje bang in dit soort tenten, weliswaar een ster, maar voor hetzelfde geld is het zwaar klote. Niets is minder waar, de ontvangst is allerhartelijkst en de kamers zijn perfect. Ik ga snel naar beneden, een moment van rust met een glas champagne (Roederer) en een sigaar (Montecristo no 4), en begin aan een zout koekje. Bij het 2de koekje valt de familie ook in en komen er nog een paar hapjes, o.a. croustillant met guacamole en tomaat, en een stukje kipfilet in een saus van sjalot, munt en koriander. We nemen het menu dégustation en een biefstukje voor de kids en schuiven aan tafel. De amuse bestaat uit een warme flan van ganzenlever met nougatine en een emulsie van Parmezaan. De Condrieu van Georges Vernay (F, 2004) valt op zijn plaats, en in ons glas, en we beginnen met een rauwe coquille op een soort toastje (cristalline) van gezouten boter en mascarpone, en wat wasabi. Mooi hapje in een verder zeer klassieke omgeving. De lijngevangen kabeljauw in een aromatische bouillon met o.a. wat citroenzest valt een beetje tegen, de vis is top, maar de rest wat flauw, de gerookte paling daarentegen, met groene kruiden, emulsie van kastanjes en een beurre noisette is helemaal geweldig. De ondertussen aangerukte Pulligny Montrachet “Clavoillon” van domaine Leflaive (F, 2003) is dat ook, en een vakantiegevoel overvalt me. We gaan door met reebiefstukje, met een saus van rauwe snijbiet, en stomen door naar de kaas. Weinig bijzonders, gewoon een mooi plateau, helaas erg koud aan de tanden. De toetjes, het zijn er 2, munten uit door o.a. een bolletje ijs van zwarte sesam, het enorme bord ijs van Max en de daarna geserveerde barbe a papa’s (suikerspinnen).

We duiken er, na een decafé en een eau de vie van frambozen, rond 11-en in, en bedenken dat de eerste die wakker wordt het tempo bepaalt. Dat ben ik dus, rond 5-en, en na nog een half uur woelen besluit ik de gang erin te zetten, zijn we tenminste lekker vroeg aan. Isabel gromt licht, maar de kinderen zijn met geen stok wakker te krijgen, door een dichte afgesloten deur. We proberen alles, maar zijn bang andere gasten wakker te maken. Uiteindelijk stelt Isabel voor haar telefoon door een grote kier van de deur (oud kasteel) te gooien en net zo lang te bellen totdat ze wakker worden. Na 14 keer bellen, en ondertussen ook maar roepen door de kier, lukt het ons en lichten we rond half 7 het anker.

Chateau d’Adomenil ligt iets buiten Lunéville, 40 km onder Nancy, en is aangesloten bij Relais & Chateaux. www.adomenil.com.