De WOCA, Women’s Charity Organisation of Ho Chi Minh City is sinds jaar en dag onze liaison in het runnen van de weeshuizen. Wat ooit met één huis begon 11 jaar geleden zijn er nu 5, we hebben simpelweg de goed werkende formule gekopiëerd en anderen enthousiast gemaakt. Wij zorgen voor de funding èn de goede ideëen, de WOCA doet de day to day business. De WOCA bestaat 20 oktober 20 jaar en viert dus een feestje, maar omdat wij er deze week allemaal zijn (wij financieren 5 van hun 6 huizen), geven ze ons nu vast een voorproefje. Deze keer niet zoals 5 jaar geleden in hun piepkleine kantoortje (non airco dus moordend) maar in een afgehuurde feestzaal die ook nog eens tot de nok vol zit. We zijn op tijd, de lokale Anita Meijer zingt ons vast warm, en nadat we natuurlijk eerst het Vietnamese volkslied hebben gehoord begint de voorzitster van de WOCA een ellenlang verhaal. Gelukkig geen simultaan vertaling, dan zou het nog langer duren, maar we krijgen 5 A-4tjes met vertaalde tekst. Als je weet dat de Vietnamese taal 3 x zoveel plaats inneemt op papier, houdt ze dus een verhaal van 15 kantjes. Slaapverwekkend en je moet nog verdomde goed opletten, want ineens noemt ze fonetisch je naam en begint iedereen te klappen. Als je dan niet meteen minzaam glimlachend opstaat en al knikkend rondkijkt gaan je 2 minutes of fame verloren in de menigte. Enfin, de meisjes doen een dansjes, 24 WOCA representatives, gemiddelde leeftijd 66 jaar, zingen onder begeleiding van een accordeoniste een stukje kattengejank, de stemming komt er goed in. Het applaus wordt gezien als compliment dus ze zetten in voor een 2de stuk, waarna het grande moment is aangebroken, het uitreiken van de letters of Appreciation.

Keurig ingelijste oorkonde’s waarin staat wat we in de jaren betekend hebben voor deze club, hartstikke mooi. Voor Eric en ik is er nog een 2de verrassing, we worden namelijk door het department van Family Affairs van Ho Chi Minh City beloond met een heuze onderscheiding voor bewezen diensten. Niemand minder dan de voormalige Vice President of Vietnam is er voor opgetrommeld om ons de onderscheidingen op te sprelden, zelfs HCM TV vindt het de moeite waard. Er komen meer dansjes, een mooi verhaal van één van de meisjes die 10 jaar in ons Sunflower huis heeft gewoond, en we genieten. De ceremonie houdt net zo abrupt op als ze was begonnen, en om 11 uur sharp staan we in de brandende zon en is het weer werken geblazen. We moeten naar de markt, en ’s middags fotograferen in Hoa Tuc.