Omdat het laatste gebouw van de Kauwgomballenfabriek klaar is vond eigenaar Lingotto het tijd voor een feestje. Het gebouw wordt o.a. bewoond door Q-music (Q is good for you!!) en EMI, de bekende muziekproducent, het wordt steeds gezelliger en drukker in de buurt. Feestje dus, en wie kan dat beter cateren dan de man die 18 jaar geleden zijn cateringjas aan de wilgen hing en zei “dat nooit meer….” In die 18 jaar heb ik natuurlijk toch stiekem een paar klusjes gedaan, Polofeestje op Duindigt voor 200 man (goede doel), open dag bij vriend Luuc Engelhard (ook een goed doel) en iedere keer neem ik me voor dat het echt de laatste keer is. Als de buurman belt trap ik er toch weer in, en met liefde. Het verschil met eerder genoemde partijtjes en vandaag is dat ik een heerlijke “werkplaats” heb in de Kauwgomballenfabriek, en na jaren ook weer een goede crew. De meiden van de kookschool aan de voorkant, samen met 2 jongens van Mise en Place, en Gaston, Alain en ik in de keuken.

Life cooking moet het worden, en na een dagje mise en place stoken we om 4 uur de vuren op. Crostini’s met truffel-eiersalade van Yolande en Fred de Leeuw (hun recept, ons fabrikaat), kalfstartaar met krokante uitjes, grote garnalen met hoisin-glace, yoghurt, ananas en komkommer, en Vietnamese salade met zout-zure wortel en gemarineerd rundvlees. “Its all in the preparation” dus we zijn om 4 uur direct op snelheid en gaan als een raket. We hebben ook nog een frituurtje meegenomen om de Love Bites te frituren, een nieuw soort bitterbal van oud-Supperclub kok Thorwald Voss (www.lovebite.nu), waar Alain last-minute nog 2 waanzinnige sausen bij heeft gemaakt. De wijn stroomt lekker door, Q-music draait plaatjes, en de happen vinden hun weg naar de hongerige gasten. We staan op de laatste te huren etage, 1200 vierkante meter, en ik ben weer helemaal terug in mijn oude vak, heerlijk. Na thuiskomst blijkt dat de hersenen en het lichaam het niet helemaal met elkaar eens zijn, de euforie in de geest weegt niet op tegen de pijnen in het lichaam als dat eenmaal in de ruststand staat, of meer ligt eigenlijk. Te oud, te weinig ritme, te dik ! Het eerste is nu eenmaal zo, hoewel het misschien niet handig is om 12 uur op de pootjes te staan met slechts 2 espresso’s, 0 minuten zitten en geen eten. Wat ritme betreft, tja, dat komt misschien wel weer, maar vind ik het dan nog net zo leuk als gisteren…? En te dik, hahaha…., natuurlijk ben ik veel te dik, en kan je dan ook melden dat ik daar sinds 2 weken weer wat aan doe. De eerste 6 zijn er af, maar het is nog een lange weg. De wil is er in ieder geval weer, en puur omdat ik na een uur staan en lopen overal pijn krijg, een goede stok achter de deur dus. Montignac maar weer uit de kast gehaald, en met Leo 3 keer in de week in de sportschool (deze week even niet, ben herstellende van een scootercrash). Thank God it’s friday, lekker weekend straks!

De foto’s zijn vandaag van Alain.