We zitten net lekker in de lounge aan de Botani en ons oog valt op de buurman. Man alleen, laptopje op schoot, en even later komt chef Joan Roca bij hem zitten. We zitten echt midden in het gesprek of dit nu echt 2 sterren is, of dat ze er eigenlijk 3 verdienen, waar ik absoluut van overtuigd ben, als de buurman een sporttas begint uit te pakken en allemaal verschillende schoenen op de rand van de bank zet. Er wordt nog wat gepraat, wat bekeken, als de chef zijn plaats afstaat aan een mevrouw uit de bediening. Zelfde ritueel en we begrijpen uit het passen, meten, voelen en trekken dat het hier een vertegenwoordiger in werkschoenen betreft die zijn waren aan het aanprijzen is. Wij nemen nog een glaasje, er komt weer een ander, en, nog even voor de setting, dit gebeurt nog geen 2 meter van ons vandaan terwijl er nog 3 andere gezelschappen in de lounge zitten.

Als op een gegeven ment de vertegenwoordiger naar de plee gaat ziet Ferry zijn kans schoon en zet hij één van zijn eigen schoenen tussen de andere (keurige gympen). Videocamera in de aanslag, ondertussen zijn alle andere gezelschappen op de hoogte, en het korte wachten begint. Binnen 3 minuten is de man terug en begint hij zijn schoenen weer in de tas te stoppen, de meeting is klaarblijkelijk over, de deal is gedaan. Bij het 3de stel schoenen, hij doet het een beetje gedachteloos en zonder te kijken, voelt hij kennelijk dat het leer anders is en ziet hij dat hij een volkomen vreemde schoen in zijn hand heeft. De hele zaal barst in lachen uit, en hij is de boer met kiespijn. Hilarisch, en binnenkort op youtube….