Dat heb ik weer, in Spanje, aan zee, zit ik met 8 anderen, waarvan er 4 claimen niet van vis te houden. Ik roep :”onmogelijk”. Zij gillen: “ophouden”. Ik houdt voet bij stuk en we reizen af naar Rafa, de piraat.
Rafa is eigenaar van het gelijknamige restaurant, een hole-in-the-wall in Rosas, bestaande uit 5 tafeltjes, een koelvitrine en een bakplaat (de plancha). Een onooglijke man, oud-visser, die de beste vis het lekkerst maakt (Giel van visaandeschelde komt er speciaal voor over uit Montpellier). Zijn tokootje is in een straatje waar verder uitsluitend restaurants zijn met foto-menukaarten, dit even voor de sfeer (snackmar Las Golondrinas is hierop een uitzondering, waarover later meer). Enfin, wij aan tafel en het feest kon beginnen. Pan con tomate met de mooiste ansjovis (too fishy voor de carnivoren), caracoles del mar, zeeslakken in van die puntige huizen (mwah, eng maar niet vies), kleine gebakken inktvisjes (de tentakels worden goedgekeurd, de rest niet), tallarinas, iets kleiner dan vongole (meteen op) en calemares a la romana (rubberig maar lekker). So far, so good, er komt een lichte ontspanning op de gezichten, maar we zijn er nog lang niet! Espardenyas del mar, het binnenste uit een op een zeekomkommer gelijkend dier, waanzinnige delicatesse (wordt niet gewaardeerd). Kleine zeeduivels, in stukken gehakt en a la plancha gebakken (gaan erin als koek en is in no time op), Gamba’s de Roses (ik kan er nog net 2 pakken, dus ook goed), zeetong (gut, best lekker, want smaakt niet naar vis) en salmonettes (blijven gelukkig liggen want smaken naar vis). Een heerlijke avond, want, “bottom-line”, “vis is eigenlijk best lekker, ik denk alleen dat m’n moeder het niet zo goed kon klaarmaken”. De helft van het gezelschap moest nog even zoeken naar de auto, maar dat mocht uiteindelijk de pret niet drukken!