Na een tocht langs diverse Spaanse restaurants en een tijdje in London start Spaanse David Muños in 2007 fusion-restaurant Diverxo*** in Madrid. Hup, in 2010 de eerste ster, in 2012 de tweede en in 2013 de derde. Ik ben er nooit geweest, maar het moet een genie zijn als je in zo’n korte tijd 3 sterren kookt, alles anders doet en met een hanenkam rondloopt. Sinds een jaar heeft hij ook een restaurant in London, StreetXO, zusje van hetzelfde streetfood restaurant in Madrid

StreetXO zit op 15 Old Burlington Road, een keurige straat direct achter Savile Row in Mayfair, je weet wel, waar ze van die mooie pakken maken. Klein pandje tegenover een saaie kroeg met slome bediening, en na een glaasje nietszeggende chardonnay-viognier steken we de straat over naar de kleine pijpenla. Na een keurig welkom worden we een trappetje afgeleid en komen we in de redelijk ruime bar, maar we hebben honger en gaan direct aan tafel. Voorbij de bar aan de rechterzijde staan we ineens in een mega-diningroom met open keuken waarin zeker 15 totaal gestoorde gekken aan het werk zijn. De gestoorde gekken zijn de chefs en die lijken op gekken omdat ze allemaal een dwangbuis aan hebben…(en dit is een kleine illustratie van het eten, de sfeer, de avond, te gek!!)

We zitten aan de bar, waar voor ons neus (20 cm) bijna elle gerechten worden gebouwd. De Spaanse chef staat 2 meter van ons vandaan en annonceert keihard de gerechten, en gilt ondertussen waar de reeds uitgevraagde gerechten blijven. Zeker de helft van de keukencrew, maar ook van de bediening, is Spaans en gilt lekker terug, keiharde muziek, volle bak, een heksenketel.

Ondertussen komt ongeveer iedereen op de toiletjuffrouw na ons welkom heten en een fijne avond wensen (dat kan ook teveel worden) en krijgen we de kaarten. We zitten al 5 minuten en ik weet nu al dat ik alles wil proeven, alles oogt en ruikt spectaculair. We bestellen een glas wijn, Spaans, en mijn keuze is uitverkocht! Het wordt Guru van wine&soul Lda uit de Douro (P, 2015), die helemaal lekker is.

Het is weer sharen dus we nemen;

Pekinese dumplings met gebakken varkensoren en hoisin-aardbeiensaus (vooral de oren zijn spectaculair),

gerookte coquille met creamy citrus-ponzu en kokos-jerukperut saus, David’s kijk op de Whopper, met gefrituurde kippenpoot en Engelse mosterd, taco met rendang, pico de gallo en guacemole, salade van groene papaya met calemares, zuur-spicy hibiscus en pinda’s, en smokey kroketjes met kimchee, schapenmelk, wilde zalm, Lapsang Souchong, gebrande mayo en zalmeitjes,

De wijn is op, het is hier ook zo warm, en dat is meteen het enige minpunt. We zitten midden in de keuken waar meerdere Jospers staan te branden, de gewone dichte die meer open dan dicht staat en waar de vlammen richting het plafond gaan, en een grote platte open grill met meerdere werklagen erboven. Het wordt toch weer een Spaanse wijn, en mijn keuze is weer op! De sommelier staat er deze keer op dat ik de Txakolina uit 2007 neem, ik zeg nog dat ik geen liefhebber van deze licht petillerende dunne Spaanse borrelwijn ben, maar hij bezweert me dat dit echt totaal anders is, waarvan acte. Superlekker!

We krijgen nog “chili blue swimmer crab” met chipotle, Peruaanse aardappel, emulsie van Txakoli en een losse brioche om de schaal mee uit te soppen, èn Koreaanse lasagne met gochujang tomatensaus, kardamombéchamel en handverkruimelde krokante chip.

We willen meer, dus we bestellen nog de gestoomde clubsandwich, opengewerkte bun met speenvarken, ricotta, chilimayo en gebakken kwartelei, waarbij ons wordt aangeraden het kwarteleitje om te draaien en in het brood te smeren.

Het is mooi geweest, we hebben alles geproefd, zijn krap 2 uur binnen geweest maar dat is ook helemaal prima, en de kleine jongen heeft hoofdpijn (2 avondjes met pappa uit in London en meneer gaat bijna dood!). We nemen een Uber terug naar ons appartment, morgen vroeg op en naar huis.

Meer foto’s op Facebook