M’n vriend Maarten van Rauw is zo druk met verbouwen en herinrichten dat het koken er een beetje tussendoor glipt, maar het restaurant wordt dan ook supermooi! Nieuwe bar, andere passe, nieuwe wanden, demping van het geluid, ze zijn keihard aan het knallen. Afgelopen week hadden ze voor het eerst tijd om over eten na te denken en dat werd een Klassiekers-menu wat binnen een paar uur was uitverkocht.

Als ik exact een half uur te vroeg aankom is de grote baas nog druk met het afmaken van mijn Pekingduck-salade, maar omdat hij mijn naam gebruikt om zijn gratin van knolselderij aan te prijzen heeft hij monsieur Meursault ook uitgenodigd. Ik zit in het midden van een proefrit (Ja, mijn trouwe Landcruiser gaat eruit, Euro 3-emissie, ik zal je de ellende besparen) dus dat komt mooi uit en we proeven een glaasje van zijn wijn terwijl ik een tour krijg.

De wand waar de baas voor staat hierboven is een staaltje van vlijt en is eigenhandig gemaakt van tot lapjes geknipte rollen vilt. Superleuk! De private dining staat als een huis, de keuken wordt uitgebreid en gemoderniseerd, er hangt nieuwe  verlichting, coole graffiti sieren plafond en hoogste betonnen binten, en er is een Wall of Fame waar schrijver dezes niet 1 maar gewoon 2 keer op voor komt hahaha… Lekker bezig Maarten!

De salade is (de volgende dag) superlekker, zo ook de kalfssukade met bietenjus, maar dat ligt natuurlijk ook aan die perfecte gratin (wat een recept…). De Snickers is wat hij belooft, zoet, karamel, zwaar en heftig, perfect.

Ik kan niet wachten tot we weer “mogen” en ik denk dat ik na het Spiehuis meteen doorrijd naar Rauw, fijne tent met een apart “tafeltje” voor mijn hond,  waar ik al eerder over heb geschreven, Rauw en rauw again (kwestie van klikken)