Ik lees leuke verhalen over The Fat Radish. Niet te ver van ons hotel en met een coole cocktailbar (Bar Belly) van dezelfde eigenaar 3 panden verder. De reservering 3 weken vantevoren is snel gemaakt, en net zo makkelijk 2 dagen vantevoren weer geannuleerd wegens een uitkoop aan een grote partij. Best gek!

2 dagen vantevoren zijn de meeste leuke tenten al vol, het is de dag van aankomst in The Big Apple en ik heb ook geen zin om uren te reizen door de stad met een gezin waarvan er anytime iemand naar bed wil. De manager van The Fat Radish helpt me en regelt een tafel bij Prune, om de hoek.

Het is werkelijk snikheet, alle terrassen puilen uit en we drinken een saaie gin tonic bij de Mexicaanse buurman die net 2 maanden open is (geweldige guacemole, dat dan weer wel). De hostess komt ons een kwartier na de afgesproken tijd halen en propt ons ergens achter in de hoek aan een 2-persoons tafel (we zijn met 4). De zaak zit stampvol, maar de dames zijn behulpzaam en lief, er komt Picpoul van Bonny Doon (USA, 2017) en we gaan bestellen.

Ineens zie ik een bekend kookboek op de bar liggen, Prune, what’s in a name, wat ik herken als een boek dat ik al een paar keer in handen heb gehad, maar omdat ik de tent niet kende heb ik het nooit gekocht. Home cooking, favoriet onderwerp, maar ik heb al zoveel boeken. Is dus van hier, mini mini mini tentje, en dan zo’n mooi groot boek…

De warme toast met scrambled eggs en morilles is lekker, niets meer en niets minder, wat jammer is. Het hele gerecht klopt technisch, alleen hebben de morilles heel weinig smaak. Dat kan niet gezegd worden van de geconfijte konijnenbout met knoflook, appelkappertjes, olijven en citroen. Top, evenals de Domaine du Bagnol uit Cassis (F, 2016).

Mijn idee om niet te ver van huis te eten was goed, de dames tollen om. Ik drink met Max nog een glas Merlot terwijl de ober me tussen de schuifdeuren probeert te pletten, want in druk New York moeten alle deuren en ramen om 22:00 dicht. We houden het voor vandaag voor gezien.