We moeten er eerlijk over zijn, zoon Max had me er al voor gewaarschuwd, maar in Leipzig is niet veel te beleven. De restaurants gaan er gelukkig pas om 22:00 dicht maar ook voor die tijd is het niet wild. Het coolste restaurant is 7010 en daarom zit ook in het aanpalende Felix hotel…, maar 7010 is sinds 3 weken dicht, ik kan er alleen ontbijten.

De eerste avond wilde ik typisch Duits eten dus heeft Max de Ratskeller gereserveerd, je hebt gisteren gelezen hoe het daar was. De tweede avond willen we iets beter en dat wordt Max Enk, daar komt ‘ie..: De ontvangst is vriendelijk en als we even met de jassen treuzelen omdat we in de wijnkast kijken zegt de lieve mevrouw dat ze wel terug komt als we onze jassen hebben opgehangen, zal wel een Covid-dingetje zijn… Max Enk is een bar-restaurant maar de bar is zo ongezellig dat we meteen doorlopen naar het restaurant wat zo mogelijk nog ongezelliger is. 8 meter hoog plafond, geen daglicht of ramen, grijstinten met bordeaux-rood, Westgaarde is er niets bij. Ook hier zijn de mensen weer hartstikke aardig, alleen mag de mevrouw die het brood komt brengen niet de eetbestelling opnemen, en de meneer die de eetbestelling komt opnemen mag zich weer niet met de wijn bemoeien. Gedoe!

We drinken een heerlijke sauvignon blanc van Olivier Zeter (D, 2018) en starten met een prima amuse van “vleessalade”. Klinkt niet top, is het wel! Vooraf gaat meneer Jaspers jr. voor de tartaar van tonijn met “Riesengarnalen” wat er slechts één blijkt te zijn (maar prima) en ik ga wederom voor de steak tartaar, vandaag met een punt warme rösti (rare jongens die Duitsers…).

Het pièce is een prima “entrecôte” die zich tussen keuken en tafel heeft getransformeerd tot ribeye, maar wat maakt het uit, is eigenlijk alleen maar beter. De frietjes zijn goed en de door de boter gerolde zachtgare groentes hemels!

Hemels is ook de rode wijn, daarom stonden we zo lang te treuzelen bij de garderobe, een cabernet/merlot blend, “Max” van Miles Mossop Wines (SA, 2016, Vivino 4,2/5).

We delen nog een crème brulée en dan is het gedaan. Op het terras van mijn kamer in Das Felix-im lebendigen Haus neemt Max afscheid van “zijn” Leipzig.


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.