Het was me weer wat, met de trotse zilveren vogel van onze eigen KLM naar Bangkok. Ik zal me beperken tot het voedsel, daarvoor loggen jullie immers in, de rest was trouwens prima. Het feest begint al in de lounge, alwaar de ooit heerlijke mini-saucijzenbroodjes zijn ingeruild voor taco’s met onbestendige dips, en kleine voorverpakte blokjes kaas. In de hoek staat nog een cup-a-soup automaat en om de chardonnay moet worden gevraagd. Eenmaal aan boord krijg je al snel een glaasje champagne (volgens mij is Codorniu een spaanse cava) en vliegen we 10 minuten na schema richting Bangkok. Meneer Paling komt langs met de menu’s en de wijnkaart (ja, ik vlieg business als ik langer dan 4 uur moet vliegen), en komt even later met een bordje Zalm Carpaccio. Nu heb ik van Johannes geleerd dat carpaccio altijd met rundvlees is en zelf wist ik al dat het om rauwe producten gaat. Deze carpaccio is gerookt, en bevroren gesneden, wat zich openbaart door de vliesdunne ronde plakjes die in een ring over elkaar heen liggen. Op de zalm ligt een salade van aardappel, lavendel en pijnboompitten, die ik (Monti) links laat liggen. Oh ja, ook nog wat ringetjes rode ui, die altijd wat muf worden onder plasticfolie, zeker op ontdooide (lees: natte) zalm. Hierbij een redelijke Argentijnse chardonnay, Salentein 2004. We gaan door met kip met sjalot-bieslooksaus, met sperziebonen en een gratin van pommes dauphinoise. Een kipfilet, dus een halve borst, gegaard in de oven, niet te droog, met een soort glazige saus die ik in de beschrijving niet echt terug vond. Het vel was meegebraden, maar te vet.
Boontjes prima, aardappels laten liggen. Overigens bestaat gratin van pommes dauphinoise helemaal niet, het is gratin dauphinois (dat was dit ook) of pommes dauphine (iets heel anders). Jammer, terwijl ze in mevrouw de Winter, die mij incheckte, een culinair vertaaltalent in huis hebben (www.menuvertaling.nl). De bijgeleverde salade is prima, de shiraz 2002 Lolol, gran reserva, Casa Silva uit Chili ook. Dan wordt het leuk, of eigenlijk helemaal niet. In het menu zit een grote flyer van de taart van m’n tante, een unieke taartenwinkel in de Amsterdamse Pijp. Speciaal voor de KLM hebben zij een taart gemaakt met als thema de porseleinen huisjes die je in de business class kado krijgt. Ik wilde de taart alleen maar zien, want die boys zijn echt goed, maar helaas, er is helemaal geen taart aan boord! Ik neem een paar stukjes kaas (camembert, iets blauws en soort cheddar) en een Lorametzapam 2mg (bedankt Piet). Binnen een kwartier ben ik weg.