Daar gaat dit blog toch voornamelijk over, maar aangezien ik een reiziger ben en geen recensent gaat het ook wel eens over andere dingen, wat ik zoal meemaak zeg maar (en dat gaat meestal over eten….). Ik heb deze week al een en ander over andere zaken dan voedsel geschreven en houd dat nog even vast, eten speelt even de ondertoon. De boventoon gaat over de ongelooflijke lol, de warmte (letterlijk en figuurlijk, ondanks dat het november is), de inzet van eenieder, de mooie en de nog mooiere momenten. Mooi moment was bijvoorbeeld het diner dat Andrew voor ons organiseerde, waar een paar gekke Hollanders volledig uit hun dak gingen en de 24 aanwezige Vietnamese tandartsen en hun assistentes niet wisten wat hen overkwam. Het eten was overigens die avond superieur, totdat de gestoomde mudfish ter tafel verscheen (zoetwatervisje die zijn hele leven modder heeft opgezogen en weer uitgespuugd….). Ander mooi moment was dat ik zaterdag tijdens de behandelingen in de diverse klinieken door een meisje uit het Sunflower huis werd gebeld (met de telefoon van Piteke) dat ik onmiddellijk naar de andere kliniek moest komen omdat ze naar huis gingen en ik haar anders niet meer zou zien (het 2demooie moment kwam die dag toen ik een kwartier later die desbetreffende kliniek binnen liep). Nog meer mooie momenten? Ja, dat het niet altijd kaviaar hoeft te zijn, maar dat een paar pizza’s delen tussen de behandelingen door op die bewuste zaterdag, met 30 dames en heren die belangeloos hun vrije dag opofferen om ons te helpen helemaal top is. Mooi moment ook, was het weerzien van de tweeling Than en Nham. 

Al 2 jaar op eigen benen, dus niet meer in het huis, waren deze 19-jarige meiden helemaal naar het Lemongrasshuis gekomen om me een schetsboek met hun mooiste tekekeningen te geven, en me vast te pakken om me niet meer los te laten. Houd het dan maar eens droog! Ander mooi moment, wat zeg ik, mooie dag, was vrijdag, toen Theo en ik de hele dag boodschappen en mise en place hebben gemaakt voor een diner in zijn showroom voor de tandartsen de volgende avond. Zij dagen met hun handen in de mondjes, wij met de handen in de keuken. Wat volgde was een bescheiden diner op één van de mooiste plekjes net buiten de stad, Theo zijn showroom, voor die avond getransformeerd in een feeërieke buitenlocatie aan de rivier, met simpel doch lekker eten. Waren het dan alleen maar top momenten? Ja, wat mij betreft wel, foodwise, peoplewise, oude vrienden, nieuwe vrienden, follow up, en nieuwe plannen. Als er al een dissonant was dan was het het ongelooflijk vieze bakje omgekrulde en uitgedroogde ravioli wat we van de Air France kregen op terugweg naar Bangkok. Over eten gesproken…..