Waar zal ik beginnen? Dat Pink en Rob bij ons logeren en gisterenavond mee waren? Dat Marco en Judith speciaal uit Nederland waren gekomen om mee te eten? Dat 1 van mijn Amerikaanse helden, Willy Dufresne van WD50 (NYC) in de keuken stage liep? Dat het toeval wilde dat de Nederlandse Ferran Adria, Moshik Roth (Brouwerskolkje, Overveen), 1 tafel verder zat? Dat de ontvangst weer veel weg had van de bekende warme deken, zo hartelijk, zo gastvrij? Of dat het langzamerhand echt helemaal nergens meer over gaat bij El Bulli, het culinaire rariteitenkabinet in noord Spanje. Natuurlijk is het onwijs knap, ingewikkeld, mooi, subliem, arbeidsintensief en bijzonder, maar is het nu ook nog echt lekker? Welnu, wat ons betreft niet! Wel heel intens, en, nogmaals, bijzonder, maar de biefstuk op het strand de avond ervoor was gewoon lekkerder. Niettemin was het wel weer een geweldige ervaring, waarvan ik een paar van de 36(!) highlights zal noemen. Het allereerste snackje waren aardbeien die naar mandarijn smaakte, heel bijzonder en nog lekker ook, evenals het balletje wat lijkt op een olijf, het niet is, maar wel gevuld is met vloeibare olijf. Bijzonder! Het papel tramuntana, flintertje papier met Parmezaan en ananas heeft op iedereen een blijvende (fantastische) indruk gemaakt, evenals de brioche frito shanghai, daarentegen vonden we de huevo “Quebarn” (vrijwel rauwe eidooier met azijn, roomijs en honing) vooral zwaar. De parels van Moscatel en PX, samen met de ansjovis, brioche en kardamom waren weer briljant, evenals de wall of seeds (15 verschilende zaden, van tomaat tot zonnebloem en pompoen), maar de tomatensoep met virtuele ham weer erg moeilijk. En zo kabelden de avond voort, iedere 8 minuten een nieuwe verrassing, omlijst met de mooiste wijnen.

Nog even over wijnen gesproken, ik heb laatst iets geschreven over Brouwerskolkje, dat ik daar zo’n bijzondere lunchervaring had gehad, en dat ik het eigenlijk niet meer nodig vond (en het ook niet meer goed wist) te melden wat we daar gedronken hadden. Dit kwam me op een stevige reprimande van Nico McGough te staan, die mij verteldde dat hij net weer van Jean Bardet in Tours had gehoord dat het toch vooral om de wijn-spijscombinatie gaat. De discussie ben ik nooit met hem aangegaan, o.a. omdat hij reageerde via de privémail, maar gisteren werd het ons allen, inclusief Marco en Moshik, weer duidelijk dat eten op een bepaald, noem het experimenteel, niveau, eigenlijk geen wijnen meer dulden, laat staan nodig hebben. Begrijpelijk van Nico, immers waar blijf je met je handel als de mensen geen wijn meer bij het eten drinken, maar pertinent niet waar dus, of het moet over Comte Lafon gaan!!
Het was bijzonder, warm, gezellig (ontzettend gelachen), bij tijd en wijle lekker, bizar, mooi en memorabel.