Vanmiddag een beetje geschreven en gerelaxed. Om 19.00 uur een straatje om naar het Metropolitan hotel, waar Charlotte (Rice) steeds wil dat ik ga slapen. Ik blijf lekker in de Sukothai, hoe mooi het hier ook is, maar ga wel even eten in Cy’an, soort australische fusion onder leiding van een discipel van Neil Perry, en zijn maître Warren. Grote tent, weinig tafels, veel design (o.a. Alessi) en steenkoud. Er worden dan ook standaard pashmina’s uitgedeeld aan alle dames. Ik neem het tasting menu en we gaan direct los met een bruschetta met jabugo, harde kaas, rucola en ui, tezamen met een spiesje met olijf, ansjovis en paprika. Derde amuse is een spicy gazpacho in een glaasje. Allemaal erg lekker maar een beetje zoet, dit zal later alleen maar erger worden. Eerste gerecht is oyster’s fire & ice. Een gegrilde oester met harissa (waanzinnig) en een rauwe met sorbet van passievrucht (lekker en net niet te zoet), gezellig afgestyled in het pindabakje van Alessi (ik kan ze uit voorraad leveren!). We gaan door met een carpaccio van suzuki mulloway (tropische vis, geen idee welke) met bloedsinaasappelsap, olijfolie, stukjes olijf en babykappertjes, waarna een warme salade van kreeft, jamon iberico, vijgen, perzik, gegrillde roodlof en een zoetige dressing. Het wordt steeds zoeter overigens. Ik had nog niet verteld dat ik pas een half uur binnen ben geloof ik, dus ik vraag of ze het tempo iets willen verlagen, wat gebeurt.
Gebakken foie gras op linzen, met een schuim van witte wijn (hola Ferran) en een kleine salade met o.a. druiven en walnoten. En…. een zoete dressing! Bij navraag blijkt het schuim gemaakt te zijn van witte wijn, boter, verjus en bouillon, terwijl ik zou zweren dat ik ook wat parmezaanse kaas proefde.
De Rothburry estate chardonnay 2003, tip van Warren, doet het overigens uitstekend bij alle gerechten. We gaan door met een stukje gebakken hiramasa (een andere tropische vis), met droge ratatouille en een tomaat-paprika coulis. Lijkt sprekend op salmonetes Gaudi van Ferran Adrià, maar dan is de vis wat droger.
Ik vertel het maar weer eens aan iedereen die denkt dat ik ondertussen uit elkaar klap, een menu degustation, ofwel tasting menu, is qua gewicht vergelijkbaar met een voor-hoofd-nagerecht bestelling. Ik eet geen brood, pasta, rijst, aardappel en andere koolhydraten, dus het valt allemaal best mee!
We gaan door. Slow cooked speenvarken (erg vet, maar crispy aan de buitenkant), met rozemarijn, gepofte knoflook, gebakken appel, cantherellen, gestoofde venkelstelen, geraspte kokos en een losse rucolasalade. Lekker (zoet). Ik zie af van de toetjes en krijg een kleine salade van appel, walnoot, dadel, rozijnen, geconfijte vijg en een vanillesiroop, en wat super-rijpe kaasjes. Ik heb lekker gegeten, maar het kleeft wel een beetje in de bek (zoet dus), ik ben blij dat ik de weegschaal niet bij me heb, want ik denk niet ik vrolijk wakker wordt morgen.
Ik check nog even de bar, Metz, uit (geen sigaren in Cy’an), waar net de disco losbarst. Ik leen snel een paraplu en wandel in een paar minuten naar mijn slaapkamer.