Van Ron moet ik naar de Clove Club* in London. 1 Michelinster maar nog interessanter is dat ze No 26 zijn op de lijst van de 50 beste restaurants ter wereld, en terecht!

De Clove Club zit sinds 2013 in het oude stadhuis van Shoreditch, een van de upcoming buurten van London. Daarvoor had chef Isaac McHale al een soort supperclub in een flatgebouw, maar sinds 4 jaar dus voor het eggie met een restaurant met open keuken in de achterzaal, en een soort bar-area aan de voorkant waar je ook kunt eten. Ik heb 2 weken geleden gereserveerd, kon alleen nog terecht in de bar, moest meteen aftikken (zij waren de eerste die dit systeem in 2013 introduceerden), en zo zitten wij op vrijdagavond gewassen en geschoren aan een ruime tafel naast de bar in de Clove Club.

Een wereldtent, met geweldige bediening, superrelaxte atmosfeer, een menu van 9 gangen en een prima wijnkaart waar mijn eerste keuze natuurlijk weer meteen niet op voorraad is! We drinken dan maar een glaasje Saint Joseph (F, Andre Perret, 2011), beslist geen straf en gaan van start met een frozen gazpacho van meloen met hazelnoot, wauw! Door met een filobakje met krabsalade met een spicy Hollandaise-saus

èn een combinatie van in karnemelk gemarineerde en daarna gefrituurde kip met kleine met haggis gevulde balletjes (haggis is een vleesgerecht gemaakt van schapen-hart, long en lever, vermalen met reuzel, ui, havermout, peper, zout, kruiden en bouillon, vaak gegaard in een schapenmaag). Dit zijn nog maar de amuses…

Eerste gerecht is op hooi gerookte tartaar van forel met krokantje èn schuim van pink fir aardappelen en sanshopeper en een goede lepel Petrossian kaviaar,

waarna rauwe coquille uit Corkney met hazelnoot, clementine (iets zoetere en pitloze mandarijn), crème van inktvisinkt en Manjimap truffel (Australische truffel).

Er komt sashimi van Cornish sardine (sardina pilchardus) afgelakt met Engelse mosterd, waarbij een soort umami-bouillon van de graten,

waarna zeeduivel met een werkelijk perfecte cuisson, met Hollandaise met groene peper en bisque van garnalen uit Morecambe Bay, het is allemaal even lekker! Zo ook de wijn, ik ben met mijn zoon en die spuugt er niet in, dus we stappen over naar Craighall chardonnay van Ata Rangi (NZ, Martinborough, 2014).

De kipkebab wordt gemaakt van de allerbeste kip uit Europa, die uit Lincolnshire (en hier is de maitre echt heel serieus in, èn hij is wel 100 dagen oud wat best oud is voor een kip), met devilled spices en pruimencrème, en is ook gewoon heel erg lekker. Zo ook de consommé van eend met gember en 109 jaar (!) oude Madeira.

Pièce is jonge grouse (berghoen of korhoen) uit Yorkshire met clapshot* (mashed “neeps and tatties”, je weet wel) en een broodsaus waarin groene jeneverbes, gevolgd door de gestoofde boutjes en een soort saucijzenbroodje.

De chef vind het zo leuk dat we er zijn dat hij nog een extra gerechtje inlast, een kleine Scottish taco met wat buikspek maar eigenlijk zijn we blij dat we daarna aan het dessert gaan.   Blackberry fool (zeg maar even room met bramen), flink aangemaakt met vlierbesbloesem en ijs van schapenmelk, en abrikozensorbet met gebrande honing, getoaste amandelen en pollen.

Resumerend; 1 ster, prima, volgend jaar een tweede, ook goed! No 26 op de World 50…, zeker en vast want wat heb ik lekker gegeten, en relaxed, en aardig, en ongedwongen, en op smaak, en geen gedoe, en geen cresjes, en geen geleitjes, krokantjes en al die andere zooi, gewoon heel erg lekker eten zonder fratsen. En natuurlijk zullen er achter de schermen spulletjes uit de El Bulli toverdoos worden gebruikt, maar het ligt er allemaal niet zo bovenop. Een verademing!

*clapshot, of neeps and tatties is een puree van aardappel en koolraap, met bieslook en boter, en eventueel met ui.

Meer foto’s staan op Facebook.