Ik was een jaar geleden bij de Clove Club in London en ik denk nog steeds dat het het diner van het jaar (2017) was, echt geweldig. Dat lag natuurlijk aan het gezelschap (Max) maar ook aan de rest. Ben benieuwd naar de lunch! We arriveren een kwartier te laat (London traffic is a mess) en mogen zowaar in de zaal in plaats van de bar zitten (de bar is dicht, terwijl de zaal op papier ramvol zat, rara…). Het is wederom een feest. De bediening is zo supergoed, aardig, attent en wat maakt dat een verschil.
De gougères (luchtige kaassoesjes) zijn weer heerlijk, evenals de tartaar van gerookte zalm en de fried chicken op dennennaalden en ook het Spaans Penjar tomaatje (penjar, betekent hangend in het Catalaans) met een gemberbouillon en wat schilfers ham is super op smaak.
Door met in zeewier verpakte Orkney scallop (coquille St Jacques) met zeewierboter en mosterd,
tussendoor een bordje zelfgemaakte ham, bacon en spek die ik bij binnenkomst al had zien hangen, waarna een warme bouillon van krab met een soort knödel van krab en wat vlierbloesem. Unreal.
Op hout van de hazelaar gegaarde koolvis met beurre noisette en dennennaalden,
zachtgegaarde kip uit Lincolnshire met voor mij de truffelcrème “on the side”,
taco van èn met bloeworst, ui, coco-beans en speenvarken, en sirloin van Aberdeen Angus beef met een superlekker aardappeltje (Jersey Royal) en een luchtige Hollandaise, het is allemaal even goed.
Precisie is waar het hier om draait, en smaken, en ongedwongenheid, en respect! Alle ingrediënten die een 26-notering op de lijst van World 50 best rechtvaardigen.
We doen een klein bordje kaas waar vooral de Lincolnshire poacher er uitspringt, waarna sorbet van loquat (klein vruchtje) met gepopte amaranth (familie van de quinoa) en caramel ijs met warm aardappelschuim en koffie. Het is de tweede (en zeker niet de laatste) keer hier, en ook de tweede keer dat ik er wat over schrijf, waardoor de oeh’s en aaah’s in het stukje misschien wat minder plaats krijgen, maar holy smoke wat was het weer goed.
Meer foto’s op Facebook