Na de toch wat onsympathieke lunch in Villa Más is de ontvangst bij Casamar als een warme deken. María staat te wachten bij de receptie en checkt ons binnen een minuut in, en 2 minuten later snelt chef Quim uit de zaal naar ons toe om ons ook te verwelkomen. We doen een kleine siësta en maken ons klaar voor het diner. Op de kamer ligt een uitgave van het jaarlijkse Costa Brava magazine wat ik doorblader met in het midden een pagina met alle ‘sterrenzaken’. Hey… ik zie geen foto van Quim… Ik Google en kom er via de site van radio Palafrugell achter dat ze afgelopen december hun ster zijn verloren. Wat een klap, wat een schok, en wat onterecht…
Om 20:00 zijn we de eersten, en we krijgen een mooie tafel op het totaal verbouwde en gemoderniseerde terras, aan de rand van de trappen van de Cami de Ronda, de weg langs de kust van Port Bou tot aan Valencia. Er komt een met kerriepoeder bestoven nootje, een fles water en 3 massieve wijnkaarten, waarna vrijwel direct een zoete crisp van pompoenpitten met parels van olijfolie (zie boven) en een soort krokante koekjes in de vorm van een visgraatje met een druppeltje crème van zee-egel en crème van inktvisinkt. Allemaal lekker. Even later worden de glazen gevuld met Escalada van Algueira (E, 2019).
Er zijn een paar amuses voordat we aan het “Tasting menu” beginnen; Quiche van mais met bacalau (stokvis) en gel van spinazie, waarin de knoflook een belangrijke plaats inneemt, èn panipuri van champignons en romescu (de Catalaanse saus uit Tarragona van tomaten, pepers, noten en olijfolie). Over de tonijntartaar met kappertjes, zeewier-meunière en katsuobushi (geschaafde gedroogde bonito) niets dan goeds, alleen snap ik niet het ‘gedoe’ dat de katsuobushi er met een pincetje aan tafel op gelegd moet worden, alsof het een bijzondere tafelbereiding betreft, maar het is een lekkere snack.
De granité van ananas met basilicum wordt aan tafel afgemaakt, altijd leuk, en komt met ajoblanco, de koude soep van amandel, witbrood en best wat knoflook.
De tarte tatin van tomaat, met condiment van tomaat en schuim van Ratte aardappel wordt ook aan tafel afgemaakt en ik zie dat de geoefende ‘tafelchef’ moeite heeft het schuim uit de kidde te krijgen zodat het een beetje een knullige oefening lijkt, maar het gerecht is lekker.
Chef Quim heeft een cadeau’tje buiten het menu om, gefrituurde courgettebloem gevuld met burrata en de eerder genoemde romescu, en we krijgen er 2 per persoon wat veel teveel is. Dat is niet het enige probleem, de gefrituurde ballen hebben een te hoog olie-gehalte, het is alsof je een oliebol in je mond steekt en dan heb ik het niet over het mondgevoel maar vooral over de smaak. Verder is de smaak van burrata en van courgettebloemen sowieso al zo licht dat die wordt ondergesneeuwd door de frituur. Jammer!
“Seaweed cured and olive oil cured tuna steak”, ‘a different way of eating tuna’ is het volgende gerecht en daar is geen woord van gelogen. 3 plakjes tonijn, een sesamdressing zo uit de fles (die erg lekker is, ik koop ‘m altijd van Yamafood), wat plukjes chuka wakamé (dat groene zeewier met wat sesam, te koop in pakjes van 100 gram of een kilo) en een overwegend hele zoete smaak, en dan hebben we het wel zo’n beetje gehad. Een aanfluiting, en waarom…, om aan de Spaanse Costa ineens hip Japans te doen? Ik snap er niets van.
De panocha van foie gras bestaat uit een soort maiscake’je van gekiemd meel (da’s de panocha), crème van foie, gepofte mais, schuim van mais en wat zoete druppels. De chef noemt het ‘an original way to try foie gras’. Het gerecht is niet spectaculair maar wel correct, alleen is het maiscake’je, waar het om draait droog en valt het uit elkaar.
De geconfijte kabeljauw, bacalau, wordt geserveerd met ‘zijn’ pil pil, wat betekent dat de gaar-sappen zijn opgevangen en zijn gemengd met olijfolie. Er komt wat gelei van spinazie bij en een mooi gerasterd koekje van kaas, wat ook meteen het enige deel van het gerecht is dat smaakt heeft. De vis is prachtig gegaard, in mooie lamellen, maar het ontbreekt aan smaak, wat wordt verstevigd door de zachte saus. De spinazie voegt niets toe want de 3 wiebertjes zijn klein en hebben geen smaak.
De vrouw voelt zich niet lekker en verdwijnt naar boven, de gebroken teen weet je wel, en ik ga door met de ossobuco van Duroc varken, wat bestaat uit een soort geperste pulled pork in een donut-ring met een plakje foie als merg. Er zit een saus onder, aan de zijkant ligt wat appelcompôte en bovenop wat rauwe appel en het beetje smaak dàt eraan zit is winters. Het mist frisheid, terwijl het hier op het terras 30ºC is…
Het eerste dessert is een wortel-sinaasappel milkshake en is zeer welkom want fris, maar ook ontzettend lekker. Er zitten krokante pistachenootjes op en een schuim van passievrucht.
Laatste gerecht is een raster van witte chocolade met kaneel en anijs en wat citrusgel, ook lekker, en zo kabbelen we de Spaanse nacht in.
Resumerend ben ik best een beetje teleurgesteld, ondanks de geweldige gastvrijheid en de service. Ik kom hier al jaren en het is altijd helemaal super, maar nu toch niet helemaal. Mmmm…. Ik ga terug voor een revanche!
Oh.., klik hier als je wilt lezen hoe we vorig jaar hebben genoten!
Casamar | Llafranc | Spanje