Ik ben op reis door Australië en heb dagelijks ontzettend slecht tot geen internet dus hapert de berichtgeving, excuses…!
Eind september; ‘Ok, ik ben een week alleen, mam gaat naar Marokko, zullen we weer samen een stukje schrijven, ik heb nog nooit zoveel views gekregen…’ Oké, dat laatste zei hij niet, maar er zit wel een kern van waarheid in…
Pap wil graag naar Café Cliché, behalve als ik met een ander idee kom, wat ik niet doe, dus we gaan naar Café Cliché. Ik kom vanuit de Amsterdamse binnenstad, met de fiets, ga te laat weg, dus buiten adem en lichtelijk oververhit, kom ik 1 minuut te laat aan. Pap zit al aan de gin-tonic, we hadden een moeilijke ochtend samen dus ik kan er ook wel een gebruiken. De vriendelijke meneer heeft wat moeite met het maken, dus voordat hij terug is, staat de 2e fles Condrieu Pagus Luminis op tafel (uit 2016, ik moest dit checken, jaartal is belangrijk…). Geen zorgen, veel drinken heb ik niet van een vreemde, maar de eerste had kurk.
We beginnen met een broodje met een groene dip. Best lekker, erg luchtig, waardoor mijn broodje nog niet half op is of het bakje is leeg. ‘Niet te veel brood Maruja’, dus geen nieuwe chille groene dip.
Ik heb ooit van mijn vader geleerd nooit bij een restaurant te gaan eten waar foto’s bij de gerechten staan zoals bij Café Cliché . Bij een Chinees, oké, met die namen van gerechten kan je zomaar ineens een halve hond op tafel hebben liggen, maar verder zoveel mogelijk vermijden.Bij Café Cliché is alles een beetje anders, zo heet de steak tartaar #Truttenschudder (zie boven) en wordt de Truttenschudder geserveerd in een uitgehold bot, ik neem het maar voor lief.
Pap en ik bestellen hetzelfde voorgerecht, maar ik neem Ribbetjes als hoofdgerecht, en pap een stuk vlees. De Truttenschudder komt in het uitgeholde bot en na de 4ehap hangt er een haar aan mijn vork. Geen stress, kan gebeuren, de vriendelijke meneer ziet het en ik krijg snel een nieuwe. Mijn vader heeft zijn Truttenschudder ondertussen op en zodra mijn nieuwe op tafel staat begint hij mee te eten met mijn nieuwe… Dat was niet het plan, maar het helpt mij wel, want ‘Ok, vorige keer heb je wel heel veel sterk commentaar van mij gepikt dus ik houd deze keer mijn mond!’ was gaande. De Truttenschudder is prima, niet heel bijzonder en niet heel veel (vandaar de aanval van mijn vader denk ik…).
Mijn Ribbetjes komen vrij snel erachteraan, voordeel voor mijn vader, hij heeft een zware en drukke week dus hij wil eigenlijk stiekem zo snel mogelijk op de bank liggen met míjn Ogar. Ik heb ook nog een nachtprogramma en de Truttenschudder had nu niet echt een honger stillende grootte. Hoe vaker je trouwens het woord Truttenschudder hardop zegt, hoe minder smakelijk ik terugdenk aan de haar die ik uit het rauwe vlees haalde, maar dat terzijde.
De ribbetjes, gelakt met een Japanse saus gebaseerd op soja, zorgen er helaas voor dat ik mijn wijnglas in moet ruilen voor mijn waterglas. Ze smaken erg lekker, maar ik denk dat ze in de keuken iets uitgeschoten zijn met het zout. De combinatie met komkommer vervaagt het wel iets, maar rekening houdend met mijn verdere avond/nachtprogramma (ik moet vaker verstandige keuzes maken), laat ik de laatste twee liggen. De entrecote van mijn vader is lekker en in combinatie met de Bearnaisesaus helemaal top.
Het toetje slaan we over, de volgende programmapunten wachten op ons. We drinken nog een glas wijn en schrikken beiden lichtelijk van de rekening. Een gezellige avond, niet teveel moeilijke gesprekken (die hadden we ’s ochtends al) en gewoon lekker eten. Ik krijg de volgende ochtend een appje om 08:06 ‘8 volle uren geslapen, top, en jij…?’ en begin langzaam te beseffen waarom mijn vader zich zorgen maakt over mijn ‘verstandige’ keuze om na 2 jaar revalidatie van 2 knieoperaties deze winter weer te gaan skiën, maar antwoord om 10:12 ‘3 volle uren, ook top’, in alle haast op weg naar college.
Café Cliché | Middenweg 35 | Amsterdam | bel 020 891 5434 (vanaf 8 personen)