Ik was gisteren bij mijn distributeur, Inmerc, om te praten over een nieuw gezamenlijk project, en het hele gesprek ging eigenlijk over de invulling en waar een kookboek nu aan moet voldoen. S’ middags had ik Pascal (Jalhaij) over de vloer om naar spullen te kijken voor zijn nieuwe restaurant (Palace Hotel in Noordwijk vanaf 24 oktober, voor wie het nog niet weet) en weer kwamen we vrij snel op boeken (hij heeft plannen!) en in beide gesprekken rees bij mij de vraag:” waar moet een kookboek aan voldoen en wie wil je bereiken?” Een vraag die niet 1-2-3 is te beantwoorden. Nu zit ik in een moeilijke positie want ik meet met twee maten. Enerzijds ben ik uitgever en is mijn hoofddoel de gehele oplage zo snel mogelijk te verkopen, commercieel dus. Ik steek er een hoop geld in, financier alles voor en heb geen museum. Anderzijds ben ik auteur en wil ik de lezer zoveel mogelijk informeren en helpen een zo goed mogelijke maaltijd te bereiden. Uit deze twee probeer ik een zo goed mogelijk destillaat te maken, met als einddoel, wat Ronald Houben in HP/de Tijd zo mooi omschreef, dat mijn boeken binnen de kortst mogelijke tijd zijn voorzien van vetvlekken en ezelsoren. Daar doe ik het eigenlijk voor (maar ook voor de handel, hoor!). Een geheel ander boek werd mij vandaag kado gedaan (door de uitgever), namelijk het nieuwe boek van Mario Uva. Mario, uit Neck, de enige italiaan in de Benelux met een ster, heeft samen met Kees Hageman, een prachtig boek gemaakt. Heel veel sfeer, veel reis (Mario gaat iedere twee weken zelf naar Aosta voor verse ingrediënten), en ook wat recepten. Een schitterend boek, met een hele andere invalshoek, een beetje kijken, genieten van de mooie plaatjes, en snel boeken bij Mario (geinige woordspelling!). Een derde voorbeeld is het nieuwe kookboek van Ferran Adrià van El Bulli (doe geen moeite, de wachtlijst beslaat al minimaal 3 jaar), waarin nauwelijks sfeer noch ambiance, maar wel honderden foto’s van gerechten, diverse zwaar culinaire schema’s en een cd-rom met de receptuur. Vergeet het maar dat de hobby-kok daar ook maar 1 gerechtje van kan maken zoals ze het daar doen. Kansloos!

Zo is er dus heel duidelijk markt voor “handig, snel en lekker”, “oh ah, wat mooi en gezellig” en “dat kan ik toch nooit zelf , ik laat het aan een ander over”. Mooi hè!