Ongelijk hebben ze allebei, Nico en Harold. Nu weten ze waarschijnlijk meer van wijn, en hadden ze niet eerst geluncht bij Elena Arzak, maar het diner bij Berasategui behoort niet in de top 5 van beste maaltijden ever. De boys noemen het allebei nummer 1.
Geen gezeur, het was uitstekend. Op een onvindbare locatie, taxi maar weer, kom je binnen in een gigantische soort van meubeltoonzaal, combinatie tussen Ralph Lauren en Sanders Meubelstad. We waren vroeg, 21.00 uur, en streken neer aan een piepklein tafeltje, temidden van een overdaad aan personeel. Eerst maar even het menu; amuses van een vloeibaar aardappelballetje (helaas), millefeuille van foie gras met appel en paling, tezamen met een crème van biet, txakolina (wijn) en kokkels. Tussen beide hapjes lag nog een crème van selderij, op smaak gebracht met visfond. Mooi begin. Het eerste gerechtje (kleine porties weer, goddank), was een oester in een gelei (let op, dat woord komt nog een paar keer) met waterkers, appel, roquette, chlorophyl en venkel-citroengrascrème. De lekkerste oester ooit. We gaan door met een sorbet van venkel (erg zoet), met rauwe garnalen in een gelei (2) van venkel en kaviaar van tomaat, waarna een soepje van rauwe groene bonen, met een escalope van foie gras en crème van mierikswortel. Briljant. Zo ook de bouillon van schaaldieren met ravioli van inktvis (natuurlijk gevuld met inkt), tagliatelli van rauwe inktvis en een inkt-rijstcracker. Op dit moment zitten we nog geen uur aan tafel, het gaat in een moordend tempo!
We gaan door, met een salade van lauwwarme groenten, althans de harten daarvan, met kreeft, kokkels, crème van slahart en blanke tomatengelei (3), gevolgd door een gelei (4) van komkommer met een salade van bladpeterselie en selderij, sorbet van selderij en gebakken bacon. Niets aan.
De gegrillde zeebaars met kaneel, koffie en taugé is geweldig, hoewel de smaak pas doordringt bij het volledig optasten van je lepel met alle aanwezige ingrediënten. Los smaken de componenten heel anders. Knap. Mijn stukje duif, met puree van groene bonen en aardappel, wordt direct weer weggehaald en omgeruild met een andere duif, deze keer met shii-take, spek, kool en kweepeer. We sluiten af met wat kaasjes, en Mike krijgt nog een toetje met o.a. aardbeien en…. een gelei van aardbeien (5).
Coma blanco 2003 van Mas d’en Gil en Magister Bibendi 2001 om het weg te spoelen, en binnen 2 1/2 uur zitten we aan de koffie met onze nieuwe vriend Francis, aankomend chef voorgerechten van een nieuw te openen restaurant, Gild, in New York. We hadden deze zonderling bij Mugaritz al zien zitten, en hij besloot zich nu maar aan ons op te dringen. Ach, alleen is ook maar alleen.
Was het goed? Het was retegoed. Was het leuk? Het was best leuk, de ambiance, maar ook de service waren gewoon minder dan bij Arzak, om nog niet te spreken van de sprankelende aanwezigheid van onze gastvrouw aan de lunch. Maar ook Martin B. gaf acte de presence, en nam ons mee naar de keuken. Ook hier weer 30 man in het wit, hectiek alom, en een rustig, klein, mannetje in het midden. Martin (we’re on a first-name base now!) en ik snoepten nog wat van zojuist gebakken chorizo, en om 1.00 rolden we in de taxi. Mooi!