Mijn vriend MW is in het land en wil me graag zien. MW en ik gaan een tijd terug en hebben vele culinaire avonturen meegemaakt. Hij heeft een neus (en een geheugen) voor nieuwe plekken en niet zelden pakken we er zomaar 2 of 3 op een avond. De laatste keer was in Amsterdam, eerst bij Europizza de hele kaart, toen om de hoek naar een Mexicaan die goddank dicht was, en daarna bij VRR weer de hele kaart. Het is altijd hard werken zo’n avond. Deze keer moet ik naar Den Haag komen want daar gebeurt het momenteel, aldus de kenner.

Mijn verbazing is groot als we maar naar 1 restaurant gaan (“had je vorige week maar niet af moeten bellen, toen had ik er 3 op mijn lijstje staan”), en dat is Basaal aan de Dunne Bierkade. Ooit gedoopt tot Avenue Culinaire is dit een aardig grachtje met mooie huizen, alwaar we een tafeltje aan het water krijgen van een van de lieve dames. De chef, Daan van  Munster, is een Nederlander die net een paar jaar met zijn vriendin, Edmée van Zwieten de Blom, die hier de voorkant aanvoert, in London heeft gewoond, en dacht ‘als ik dan toch 16 uur per dag moet werken dan maar liever voor mezelf’. Hij werkte al eerder bij Basaal en kon het nu, hartje-Corona, overnemen. Omdat ze zelf ook van leker-uit-eten houden zijn ze op maandag gewoon open, wat een unicum is in culi-land, en vieren ze weekend op dinsdag en woensdag, bij collega-restaurants dus hahaha.

Genoeg gepraat, let’s eat. We starten met aardappelbrood uit de houtoven, wat me meteen aan het Deense restaurant Amass doet denken, en hoe erg is dat want dat is een fijne zaak waar ik graag kom. Het brood is super. De lekkere ‘groene’ olijfolie’ die erbij komt laat ik na één hap voor wat die is, zonder olie proef je het brood veel beter. De pommes Dorphin met mayo zijn tot in de perfectie gemaakt. In boter gegaarde geraspte Frieslanders (aardappels), onder druk afgekoeld en weggezet, daarna gesneden en gerituurd, top!

De Forono biet (iets zoetere en langwerpige biet) is niet alleen gegaard maar ook gerookt, en wordt geserveerd met kleine vijgen, ajo blanco (Spaanse amandel-crème) en radicchio (roodlof). Waanzinnig, maar ik zal stoppen met superlatieven, want het is tot nu toe allemaal top.

Er komt wilde tomaat (4 soorten waaronder 1 ovengedroogde) met straciatella (buffelmelkkaas tussen mozzarella en burrata) en lavasolie (zie boven), waarna, en daar komt toch weer een superlatief, de beste mosselen die ik ooit heb gegeten. I’ve been around, ben vorige maand 60 geworden, zweer al jaren bij de mosselen met Béarnaisesaus van Compartir (in Cadaqués), maar deze mosselen, met een luchtige beurre blanc van zeemelde (eetbare zeeplant) en miso, zijn bizar. De eerste happen, waarbij de saus nog helemaal schuimig is, zijn de beste, daarna moet je eigenlijk de mosselen met de saus uit de schelpen slurpen, wat we ook doen. Wow…

De ricotta dumplings a la gnocchi, gevuld dus met ricotta, waarbij girolles en Texelse schapenkaas…, ja ik kan wel bezig blijven, met een saus een soort cacio e pepe, eenzaam…

Door met gefrituurd buikspek met gerookte paling en remoulade van knolselderij. Het buikspek is perfect gefrituurd, met een laagje panko, met de mooie brede paling maak je alles lekker, maar voor mij steelt de remoulade de show, de smaak en de perfecte cuisson (een bite) van de selderijknol.

Er komt lamsschouder met zomerbonen (soort haricots, heel klein gesneden), artisjok en ansjovis, een bakje comfortfood, precies wat we nodig hebben binnen al dit geweld, waarna heilbot met radicchio, puree van zandwortel, courgette en yoghurt-wei.

Het laatste hartige gerecht is kalfszwezerik met girolles (2de keer in het menu, maar het is eigenlijk geen menu maar een à la carte lijst die wij als menu laten serveren, en het is de tijd), knolselderij, spitskool en katenspek.

We zitten stuk, zowel geestelijk als lichamelijk, maar MW geeft nooit op, dus proeven we nog de chocolade ganache met hazelnoot, koffie, en gekarameliseerde witte chocolade (soort dulce de leche), die prachtig maar heftig is, en een panna cota van vijgenblad met frambozen granité en sable. Vijgenblad, ik weest niet eens dat je daar wat mee kan doen anders dan het voor je edele delen hangen, maar de smaak is wederom waanzinnig.

Okay, resumerend; Ik kan wat zeggen over de bediening; uitmuntend, lief en terzake kundig. In de zaal ben ik niet geweest, maar ik kreeg een houten kont van de stoel aan het water, een kussentje bood uitkomst. De wijnkaart, and now you’ve got me… is vrijwel volledig ‘vin nature’ maar de dames hebben er alles aan gedaan me daar doorheen te loodsen. Last but not least, la nourriture, ofwel het eten… staat voor mij op eenzame hoogte binnen mijn restaurant-bezoeken in Nederland dit jaar. Ik ben enthousiast over Vanderveen in Amsterdam, en over Maeve in Utrecht, maar there’s a new sherrif in town, houd Daan van Munster in de gaten…

Restaurant Basaal | Dunne Bierkade 3 | Den Haag


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.