Amass, open sinds 19 juli 2013, ligt aan de rand van het water, echt naast het terrein waar iedere zomer de MAD tent staat. Het is een oud industrieel gebouw, op een oud industrieterrein, en alles ademt een beetje vergane glorie uit, behalve het interieur. Als je uit het raam kijkt trekken er drommen mensen voorbij, touristen volgens de volledig vol-getatoeerde maitre Bo Bratlann, maar wij weten beter, er worden boten vol met bezoekers van het songfestival aangevoerd, want dat is in het naast-gelegen gebouw.

Amass wordt bestierd door amerikaan Matt Orlando uit San Diego die in Denemarken is blijven hangen nadat hij headchef van Noma was (daarvoor; Aureole-Bernardin-Le Manoir aux Quat’ Saisons-Fat Duck-Noma-Per Se-Noma, voorwaar geen lullig resumé) en nu dus zijn eigen zaak heeft. Amass is normaal alleen op vrijdag en zaterdag open voor de lunch, maar dus nu speciaal de hele week wegens het songfestival. We zijn de enige gasten!

Het 5-gangen lunchmenu begint met kleine pannekoekjes van o.a. karnemelk met “broken” crème fraîche, groentjes en lumpfish eitjes (eitjes van de snotolf). Met de handen er doorheen roeren, heerlijk! 2^de gerecht is weer lumpfish, maar nu licht gegaard en gerookt, met daslook en korianderzaad. Een vrijwel onmogelijke taak, om snotolf te garen, maar het is Matt gelukt, tot grote trots van René Redzepi, die uitriep “you broke the lumpfish code…”

Ondertussen is er wat flatbread op tafel gezet, gemaakt van gefermenteerde aardappel, met een spread van wilde knoflook en verbrande uien (die horen zo, no worries).

De geroosterde stukjes kippenhuid met kleine stukjes vlees eraan zijn heerlijk, maar de gezouten pruimen en de radijs maken het wel erg hartig, of is het de pruimenbouillon eronder. Het is zo weer weg, dat zout, maar is net iets teveel.

De bietjes hierna zijn helemaal top, met zwarte knoflook,  gefermenteerde besjes en watermunt, en het dry aged beef is al helemaal super. Deense koeien die na de slacht nog eens 45 dagen worden afgehangen, met geconfijte worteltjes (geconfijt-gedroogd-weer geconfijt) en een saus van karnemelk en wortelsap! De vrouw wordt een beetje moe van al het groen wat constant op het eten ligt, maar in dit geval is het echt nodig om de zoete tonen een beetje in toom te houden.

We sluiten af met een sorbet van rabarber met rozemarijnolie en burnt chocolate. Heel heftig spul die chocolade, maar met kleine stukjes komt het goed. Ter afsluiting, je zal eens met honger van tafel gaan, zijn er nog kleine à la minute gemaakte cake’jes van citroen en tijm met daarbij een zelfgemaakte frambozenjam. Individueel geproefd beiden heerlijk, in de combinatie komt er een bittere toon naar boven.

We nemen, na een heerlijke lunch, afscheid van deze gastvrije entrepreneurs en gaan de regenachtige middag in, waar nog steeds drommen mensen richting de ingang van het Songfestival trekken (6 uur later blijkt dit de laatste positieve ervaring te zijn van de Nordic Cuisine).